หนังสือสวดมนต์แปล
ฉบับวัดไทยกรุงวอชิงตัน,ดี.ซี.
สำหรับพุทธศาสนิกชนทั่วไป
วัดไทยกรุงวอวอชิงตัน,ดี.ซี.

13440 Layhill Road
silver spring MD 20906
Tel. (301) 871-8660-6l
Fax (301) 871-5007
E-mal11 : watthai@watthai iirt net
Homepage www.watthaidc org
Radio Network www.watthaidc.iirt.net
พิมพ์ครั้งที่ ๔ จำนวน ๕๐๐ เล่ม
๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๔๔


คำนำ
	การทำวัตร หรือ การไหว้พระสวดมนต์ เป็นกิจวัตรที่สำคัญอย่างหนึ่ง ของพุทธศาสนิกชน ซึ่งถือปฏิบัติติดต่อกันมาเป็นเวลาอันยาวนาน โดยเฉพาะ พระภิกษุสงฆ์สามเณร จะต้องปฏิบัติกันเป็นประจำทั้งเวลาเช้าและเวลาเย็น โดยมิได้ขาด เมื่อถึงเวลาตามวัดต่าง ๆ จะตี สัญญาณระฆังทั้งเช้าและเย็น เป็นที่ รู้และคุ้นเคยกันทั้งพระภิกษุสงฆ์ สามเณร และชาวบ้าน
	การสวดมนต์ไหว้พระ เป็นการสืบต่ออายุพระศาสนาเป็นการอบรมจิตใจผู้สวดให้เป็นสมาธิให้สงบไม่ฟุ้งซ่านและเป็นการกล่อมเกลาอัธยาศัยให้ประณีต เป็นการพัฒนาจิตใจให้มีคุณธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไป อย่างไรก็ตาม การไหว้พระสวดมนต์ โดยทั่วไปนั้น ไม่เฉพาะแต่พระสงฆ์สามเณรเท่านั้น	แม้แต่คฤหัสถ์ทั่วไป	ก็นิยมสวดมนต์ ไหว้พระก่อนนอนหรือทำวัตรเช้าเย็นกันอย่างกว้างขวาง เพราะถือว่า เป็นบุญ เป็นกุศล เป็นการปฏิบัติธรรม
	วัดไทยกรุงวอชิงตัน ดี.ซี . จึงจัดพิมพ์หนังสือ บทสวดมนต์ทำวัตรเช้า-เย็นแปล เพื่อแจกเป็นธรรมวิทยาทาน และอำนวยความสะดวกแก่ท่านพุทธศาสนิกชน จักได้ใช้ประโยชน์ในการไหว้พระสวดมนต์สืบต่อไป

วัดไทยกรุงวอชิงตัน,ดี.ซี.


สารบัญู
เนื้อเรื่อง			หน้าที่  
บทสวดมนต์ทำวัตรเช้า		1
คำบูชาพระรัตนตรัย			1
ปุพพะภาคะนะมะการะ		3
พุทธาภิถุติ				3
ธัมมาภิถุติ				6
สังฆาภิถุติ				7
รัตนะตะยัปปะณามะคาถา		8
สังเวคะปริกิตตะนะปาฐะ		10
คำถวายพรพระ (พาหุง)		16
ตังขะณิกะปัจจะเวกขะณะปาฐะ		18
ธาตุปะฏิกูละปัจจะเวกขะณะปาฐะ	20
กรวดนำตอนเช้า (ปัตติทานะคาถา)	23
คำแผ่เมตตา			24
สัจจกิริยคาถา			25
อนุโมทนาวิธี (บทให้พร)		26
บทสวดมนต์ทำวัตรเย็น		32
คำบูชาพระรัตนตรัย			32
ปุพพะภาคะนะมะการะ		34
พุทธานุสสติ			35
พุทธาภิคีติ			36
ธัมมานุสสติ			38
ธัมมาภิคีติ				39
สังฆานุสสติ			41
สังฆาภิคีติ				42
นมัสการพระอรหันต์ 8 ทิศ		45
กะระณียะเมตตะสูตร			45
มงคลจักวาลใหญ่ 			46
โมระปะริตตัง			47
อาฏานาฏิยะปริตตัง			48
วัฎฏกะปริตตัง			48
อาฎานาฎิยะปริตตัง			49
อังคุลิมาละปริตตัง			50
โพชฌังคะปะริตตัง			50
ขันธะปะริตตะคาถา			51
อะตีตะปัจจะเวกขะณะปาฐะ		52
กรวดน้ำตอนเย็น (อุททิสสะนาธิฏฐานะคาถา)54
คำแผ่เมตตา			56
คำอาราธนาศีล 5-8			57
คำอาราธนาพระปะริตร คำอาราธนาธรรม	59
คำถวายสังฆทาน(ทั่วไป)		59
คำถวายสังฆทาน (อุทิศให้ผู้ตาย)	60
คำถวายข้าวพระ คำลาข้าวพระ		60
คำภาวนาเวลาไปเยี่ยมศพ และ รดน้ำศพ	61
คำอธิษฐานเมื่อจบของต่าง ๆ ถวายพระ	61
คำพิจารณาอาการ 32		62
อะภิณหะปัจจะเวกขะณะปาฐะ		63
คำสาธุการเมื่อพระเทศน์จบ 		64
คำวันทาพระพุทธรูป			65
โอวาทปาติโมกขคาถา		66
อานิสงส์เมตตา			66
พระพุทธคุณทำนองสรภัญญะ		68
พระธรรมคุณทำนองสรภัญญะ		68
พระสังฆคุณทำนองสรภัญญะ		69
พระคาถาชินบัญชร			70
ผลแห่งกรรมดี- กรรมชั่ว		71
กลอนประวัติวัดไทย ดี.ซี.		72
ทำไมชาวพุทธจึงสร้างพระพุทธรูป	76


บทสวดมนต์ทำวัตรเช้า
	คำบูชาพระรัตนตรัย
โย โส ภะคะวา อะระหังสัมมาสัมพุทโธ
	พระผู้มีพระภาคเจ้านั้นพระองค์ใด, เป็นพระอรหันต์ ตรัสรู้
	ชอบได้โดยพระองค์เอง	.
สวากขาโต เยนะ ภะคะวะตา ธัมโม
	พระธรรม คือศาสนาที่พระผู้มีพระภาคเจ้านั้น พระองค์ใด ตรัสไว้ดีแล้ว
สุปะฏิปันโน ยัสสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
	พระสงฆ์ คือผู้ทรงธรรมวินัย ซึ่งเป็นสาวกของพระผู้มี
	พระภาคเจ้านั้นหมู่ใด, เป็นผู้ปฏิบัติดีแล้ว
ตัมมะยัง ภะคะวันตัง สะธัมมัง สะสังฆัง อิเมหิ
สักกาเรหิ ยะถาระหัง อาโรปิเตหิ อะภิปูชะยามะ
	ข้าพเจ้าทั้งหลาย ขอบูชาอย่าง ยิ่งซึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้า
	พร้อมทั้งพระสัทธรรมและพระอริยะสงฆ์เจ้าทั้งหลาย
	ด้วยเครื่องสักการะเหล่านี้ ข้าพเจ้าได้ยกขึ้นประดิษฐานไว้ .
	ดีแล้ว ในทีอันสมควรอย่างยิ่งเช่น
สาธุ โน ภันเต ภะคะวา สุจิระปะรินิพพุโตปิ
	ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น
	แม้ปรินิพพานนานแล้วก็ตาม, ทรงสร้างคุณอันสำเร็จ
	ประโยชน์แก่สาธุชนทั้งหลาย
ปัจฉิมา ชะนะตานุกัมปะมานะสา, อิเม สักกาเร ทุคคะตะปัณณา
การะภเต ปะฏิคคัณหาตุ
	ขอจงรับเครื่องสักการะบรรณาการของคนยากทั้งหลายเหล่านี้
	ด้วย, เพื่ออนุเคราะห์แก่ประชุมชนผู้เกิดแล้วในภายหลังด้วย
อัมหากัง ฑีฆะรัตตัง หิตายะ สุขายะ
	เพื่อประโยชน์ เพื่อความสุข แก่ข้าพเจ้าทั้งหลายสิ้นกาลนาน
	เทอญ.

	คำบูชาพระรัตนตรัย
อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ ภะคะวา
	พระผู้มีพระภาคเจ้า, เป็นพระอรหันต์, ดับเพลิงกิเลสเพลิงทุกข์
	สิ้นเชิง, ตรัสรู้ชอบ ได้โดยพระองค์เอง
พุทธัง ภะคะวันตัง อะภิวาเทมิ
	ข้าพเจ้าอภิวาทพระผู้มีพระภาคเจ้า, ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน (กราบ)
สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม
	พระธรรม เป็นธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้า, ตรัสไว้ดีแล้ว
ธัมมัง นะมัสสามิ
	ข้าพเจ้านมัสการพระธรรม (กราบ)


สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
	พระสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า, ปฏิบัติดีแล้ว
สังฆัง นะมามิ
	ข้าพเจ้านอบน้อมพระสงฆ์ (กราบ)

	ปุพพภาคนมการ
(นำ)	(หันทะ มะยัง พุทธัสสะ ภะคะวะโต ปุพพะภาคะนะมะการัง กะโรมะ เส)
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต
	ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า พระองค์นั้น
อะระหะโต
	ซึ่งเป็นผู้ไกลจากกิเลส
สัมมาสัมพุทธัสสะ
	ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง (๓ ครั้ง)

	พุทธาภิถุติ
	(นำ)	(หันทะ มะยัง พุทธาภิถุติง กะโรมะ เส)
โย โส ตะถาคะโต
	พระตถาคตเจ้านั้น พระองค์ใด
อะระหัง
	เป็นผู้ไกลจากกิเลส
สัมมาสัมพุทโธ
	เป็นผู้ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง
วิชชาจะระณะสัมปันโน
	เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ
สุคะโต	
	เป็นผู้ไปแล้วด้วยดี
โลกะวิทู
	เป็นผู้รู้โลกอย่างแจ่มแจ้ง
อะนุตตะโร ปุริสะทัมมะสาระถิ
	เป็นผู้สามารถฝึกบุรุษที่สมควรฝึกได้อย่างไม่มีใครยิ่งกว่า
สัตถา เทวะมะนุสสานัง
	เป็นครูผู้สอน ของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย
พุทโธ
	เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานด้วยธรรม
ภะคะวา
	เป็นผู้มีความจำเริญ จำแนกธรรมสั่งสอนสัตว์
โย อิมัง โลกัง สะเทวะกัง สะมาระกัง สะพรัหมะกัง, สัสสะมะณะ
พราหมะณัง ปะชัง สะเทวะมะนุสสัง สะยัง อะภิญูญูา สัจฉิกัตวา
ปะเวเทสิ
	พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์ใด, ได้ทรงทำความดับทุกข์ให้แจ้ง
	ด้วยพระปัญญาอันยิ่งเองแล้ว, ทรงสอนโลกนี้พร้อมทั้งเทวดา
	มารพรหม และหมู่สัตว์พร้อมทั้งสมณพราหมณ์ พร้อมทั้งเทวดา
	และมนุษย์ให้รู้ตาม
โย ธัมมัง เทเสสิ 
	พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์ใด, ทรงแสดงธรรมแล้ว
อาทิกัลยาณัง
	ไพเราะในเบื้องต้น 	.
มัชเฌกัลยาณัง
	ไพเราะในท่ามกลาง
ปะริโยสานะกัลยาณัง
	ไพเราะในที่สุด
สาตถัง สะพยัญูชะนัง เกวะละปะริปุณณัง ปะริสุทธัง พรัหมะจะริยัง
ปะกาเสสิ
	ทรงประกาศพรหมจรรย์ คือ แบบแห่งการปฏิบัติอันประเสริฐ
	บริสุทธิ์ บริบูรณ์ สิ้นเชิง, พร้อมทั้งอรรถะ (คำอธิบาย) พร้อม
	ทั้งพยัญชนะ (หัวข้อ)
ตะมะหัง	ภะคะวันตัง อะภิปูชะยามิ
	ข้าพเจ้าบูชาอย่างยิ่ง เฉพาะพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น
ตะมะหัง	ภะคะวันตัง สิระสา นะมามิ
	ข้าพเจ้านอบน้อมพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้นด้วยเศียรเกล้า
	(กราบระลึกพระพุทธคุณ)
	
	ธัมมาภิถุติ
	(นำ) (หันทะ มะยัง ธัมมาภิถุติง	กะโรมะ เส)
โยโส สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม
	พระธรรมนั้นใด, เป็นสิ่งที่พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสไว้  ดีแล้ว
สันทิฏฐิโก
	เป็น สิ่งที่ผู้ศึกษาและปฏิบัติ พึงเห็นได้ด้วยตนเอง	.
อะกาลิโก
	เป็นสิ่งที่ปฏิบัติได้ และให้ผลได้ ไม่จำกัดกาล
เอหิปัสสิโก
	เป็นสิ่งที่ควรกล่าวกะผู้อื่นว่า ท่านจงมาดูเถิด
โอปะนะยิโก
	เป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว
ปัจจัตตัง	เวทิตัพโพ	วิญญูหิ
	เป็นสิ่งที่ผู้รู้ก็รู้ได้เฉพาะตน
ตะมะหัง ธัมมัง อะภิปูชะยามิ
	ข้าพเจ้าบูชาอย่างยิ่ง, เฉพาะพระธรรมนั้น
ตะมะหัง ธัมมัง สิระสา นะมามิ
	ข้าพเจ้านอบน้อมพระธรรมนั้น ด้วยเศียรเกล้า
	(กราบระลึกพระธรรมคุณ)

	สังฆาภิถุติ
	(นำ) (หันทะ มะยัง สังฆาภิถุติง	กะโรมะ	เส)
โย โส สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต	สาวะกะสังโฆ
	สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้านั้น หมู่ใด ปฏิบัติดีแล้ว
อุชุปุะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ	.
	สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า หมู่ใด, ปฏิบัติตรงแล้ว
ญูายะปะฏิ ปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
	สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า หมู่ใด ปฏิบัติเพื่อรู้ธรรม
	เป็นเครื่องออกจากทุกข์แล้ว
สามีจิปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
	สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า หมู่ใด, ปฏิบัติสมควรแล้ว
ยะทิทัง
	ได้แก่บุคคลเหล่านี้คือ
จัตตาริ ปุริสะยุคานิ อัฏฐูะ ปุริสะปุคคะลา
	คู่แห่งบุรุษ ๔ คู่ นับเรียงตัวบุรุษ ได้ ๘ บุรุษ
เอสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
	นั่นแหละ สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า
อาหุเนยโย
	เป็นสงฆ์ควรแก่สักการะที่เขานำมาบูชา
ปาหุเนยโย
	เป็นสงฆ์ควรแก่สักการะที่เขาจัดไว้ต้อนรับ
ทักขิเณยโย
	เป็นผู้ควรรับทักษิณาทาน
อัญชะลีกะระณีโย
	เป็นผู้ที่บุคคลทั่วไปควรทำอัญชลี
อะนุตตะรัง ปุญูญูกเขตตัง โลกัสสะ
	เป็นเนื้อนาบุญของโลก, ไม่มีนาบุญอื่นยิ่งกว่า
ตะมะหัง สังฆัง อะภิปูชะยามิ
	ข้าพเจ้าบูชาอย่างยิ่ง, เฉพาะพระสงฆ์หมู่นั้น
ตะมะหัง	สังฆัง สิระสา นะมามิ
	ข้าพเจ้านอบน้อมพระสงฆ์หมู่นั้น ด้วยเศียรเกล้า
	(กราบระลึกพระสังฆคุณ)

	รตนัตตะยัปปณามคาถา
	(นำ) (หันทะ มะยัง ระตะนัตตะยัปปะณามะคาถาโย เจวะ
	สังเวคะปะริกิตตะนะปาฐัญจะ ภะณามะ เส)
พุทโธ สุสุทโธ กะรุณามะหัณณะโว
	พระพุทธเจ้าผู้บริสุทธิ์, มีพระกรุณาดุจห้วงมหรรณพ
โยจจันตะสุทธัพพะระญูาณะโลจะโน
	พระองค์ใด มีตาคือญาณอันประเสริฐหมดจดถึงที่สุด
โลกัสสะ ปาปูปะกิเลสะฆาตะโก
	เป็นผู้ฆ่าเสียซึ่งบาป	และอุปกิเลสของโลก
วันทามิ พุทธัง อะหะมาทะเรนะ ตัง
	ข้าพเจ้าไหว้พระพุทธเจ้าพระองค์นั้น โดยใจเคารพเอื้อเฟื้อ
ธัมโม ปะทีโป วิยะ ตัสฐะสัตถโน
	พระธรรมของพระศาสดา, สว่างรุ่งเรืองเปรียบดวง ประทีป
โย มัคคะปากามะตะเภทะภินนะโก
	จำแนกประเภท คือ มรรค ผล นิพพาน ส่วนใด
โลกุตตะโร โย จะ ตะทัตถะทีปะโน
	ซึ่งเป็นตัวโลกุตตระ และส่วนใดที่ชี้แนวแห่งโลกุตตระนั้น
วันทามิ ธัมมัง อะหะมาทะเรนะ ตัง
	ข้าพเจ้าไหว้พระธรรมนั้น โดยใจเคารพเอื้อเฟื้อ
สังโฆ สุเขตตาภยะติเขตตะสัญูญิโต
	พระสงฆ์เป็นนาบุญอันยิ่งใหญ่กว่านาบุญอันดีทั้งหลาย
โย ทิฏฐะสันโต สุคะตานุโพธะโก
	เป็นผู้เห็นพระนิพพาน, ตรัสรู้ตามพระสุคต, หมู่ใด
โลลัปปะหีโน อะริโย สุเมธะโส
	เป็นผู้ละกิเลสเครื่องโลเล เป็นพระอริยเจ้า มีปัญญาดี
วันทามิ สังฆัง อะหะมาทะเรนะ ตัง
	ข้าพเจ้าไหว้พระสงฆ์หมู่นั้น โดยใจเคารพเอื้อเฟื้อ
อิจเจวะเมกันตะภิปูชะเนยยะกัง, วัตถุตตะยัง วันทะยะตาภิสังขะตัง, ปุญูญัง
มะยา ยัง มะมะ สัพพุปัททะวา, มา โหนตุ เว ตัสสะ ปะภาวะสิทธิยา
	บุญใด ที่ข้าพเจ้าผู้ไหว้อยู่ซึ่งวัตถุสาม, คือ พระรัตนตรัยอันควร
	บูชายิ่ง โดยส่วนเดียว, ได้กระทำแล้วเป็นอย่างยิ่งเช่นนี้ , ขอ
	อุปัททวะ (ความชั่ว) ทั้งหลาย จงอย่ามีแก่ข้าพเจ้าเลย, ด้วย
	อำนาจความสำเร็จ อันเกิดจากบุญนั้น.

	(สังเวคปริกิตตนปาฐ)
อิธะ ตะถาคะโต โลเก	อุปปันโน
	พระตถาคตเจ้าเกิดขึ้นแล้ว ในโลกนี้
อะระหัง	สัมมาสัมพุทโธ
	เป็นผู้ไกลจากกิเลส, ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง
ธัมโม จะ เทสิโต นิยยานิโก
	และพระธรรมที่ทรงแสดง, เป็นธรรมเครื่องออกจากทุกข์
อุปะสะมิโก ปะรินิพพานิโก
	เป็นเครื่องสงบกิเลส เป็นไปเพื่อปรินิพพาน
สัมโพธะคามี สุคะตัปปะเวทิโต
	เป็นไปเพื่อความรู้พร้อม, เป็นธรรมที่พระสุคตประกาศ
มะยันตัง ธัมมัง สุตวา เอวัง ชานามะ
	พวกเราเมื่อได้ฟังธรรมนั้นแล้ว, จึงได้รู้อย่างนี้ว่า
ชาติปิ ทุกขา
	แม้ความเกิด ก็เป็นทุกข์
ชะราปิ ทุกขา
	แม้ความแก่ ก็เป็นทุกข์
มะระณัมปิ ทุกขัง
	แม้ความตาย ก็เป็นทุกข์
โลกะปะริเทวะทุกขะโทมะนัสสุปายาสาปิ ทุกขา
	แม้ความโศก ความร่ำไรรำพัน ความไม่สบายกาย ความไม่
	สบายใจ ความคับแค้นใจ ก็เป็นทุกข์
อัปปิเยหิ สัมปะโยโค ทุกโข
	ความประสบกับสิ่งไม่เป็นที่รักที่พอใจ ก็เป็นทุกข์
ปิเยหิ วิปปะโยโค ทุกโข
	ความพลัดพรากจากสิ่งเป็นที่รักที่พอใจ ก็เป็นทุกข์
ยัมปิจฉัง นะ ละภะติ ตัมปิ ทุกขัง
	มีความปรารถนาสิ่งใด, ไม่ได้สิ่งนั้น นั่นก็เป็นทุกข์
สังขิตเตนะ ปัญูจุปาทานักขันธา ทุกขา
	ว่าโดยย่อ อุปาทานขันธ์ทั้ง ๕ เป็นตัวทุกข์
เสยยะถีทัง
	ได้แก่สิ่งเหล่านี้ คือ
รูป ปาทานักขันโธ
	ขันธ์ อันเป็นที่ดั้งแห่งความยึดมั่น คือรูป
เวทะนปาทานักขันโธ
	ขันธ์ อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่น คือ เวทนา
สัญูญูปาทานักขันโธ
	ขันธ์ อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่น คือสัญญา
สังขารูปาทานักขันโธ
	ขันธ์ อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่น คือสังขาร
วิญูญาณู ปาทานักขันโธ
	ขันธ์ อันเป็นที่ตั้งแห่งความยึดมั่น คือวิญญาณ
เยสัง ปะริญูญายะ
	เพื่อให้สาวกกำหนดรอบรู้อุปาทานขันธ์ เหล่านี้ เอง
ธะระมาโน โส ภะคะวา
	จึงพระผู้มีพระภาคเจ้านั้น เมื่อยังทรงพระชนม์อยู่
เอวัง พะหุลัง สาวะเก	วิเนติ
	ย่อมทรงแนะนำสาวกทั้งหลาย เช่นนี้เป็นส่วนมาก
เอวังภาคา จะ ปะนัสสะ ภะคะวะโต สาวะเกส อะนุสาสะนี พะหุลา
ปะวัตตะติ
	อนึ่ง คำสั่งสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้านั้น ย่อมเป็นไปใน
	สาวกทั้งหลาย ส่วนมาก มีส่วนคือการจำแนกอย่างนี้ว่า
รูปัง อะนิจจัง
	รูป ไม่เที่ยง
เวทะนา อะนิจจา
	เวทนา ไม่เที่ยง
สัญญูา อะนิจจา
	สัญญา ไม่เที่ยง
สังขารา	อะนิจจา
	สังขาร ไม่เที่ยง
วิญูญูาณัง	อะนิจจัง
	วิญญาณ	ไม่เที่ยง
รูปัง อะนัตตา
	รูป ไม่ใช่ตัวตน
เวทะนา อะนัตตา
	เวทนา ไม่ใช่ตัวตu
สัญูญูา อะนัตตา
	สัญญา ไม่ใช่ตัวตน
สังขารา อะนัตตา
	สังขาร ไม่ใช่ตัวตน
วิญญูาณัง อะนัตตา
	วิญญาณ ไม่ใช่ตัวตน
สัพเพ สังขารา อะนิจจา
	สังขารทั้งหลายทั้งปวง ไม่เที่ยง
สัพเพ ธัมมา อะนัตตาติ
	ธรรมทั้งหลายทั้งปวง ไม่ใช่ตัวตน ดังนี้
เต (ตา)*	มะยัง โอติณณามหะ
	พวกเราทั้งหลาย เป็นผู้ถูกครอบงำแล้ว
ชาติยา
	โดยความเกิด
ชะรามะระเณนะ
	โดยความแก่ และความตาย
โสเกหิ ปะริเทเวหิ ทุกเขหิ โทมะนัสเสหิ อุปายาเสหิ
	โดยความโศก ความร่ำไรรำพัน ความไม่สบายกาย ความไม่
	สบายใจ ความคับแค้นใจ ทั้งหลาย
ทุกโขติณณา
	เป็นผู้ถูกความทุกข์ หยั่งเอาแล้ว
ทุกขะปะเรตา
	เป็นผู้มีความทุกข์ เป็นเบื้องหน้าแล้ว
อัปเปวะนามิมัสสะ เกวะลัสสะ ทุกขักขันธัสสะ อันตะกิริยา ปัญญาเยถาติ  
	ทำไฉนการทำที่ สุดแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ จะพึงปรากฏชัดแก่เราได้
	(*สำหรับอุบาสก อุบาสิกาสวด)
* จิระปะรินิพพุตัมปิ	ตัง ภะคะวันตัง สะระณัง คะตา
	เราทั้งหลายผู้ถึงแล้วซึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้า, แม้ปรินิพพาน
	นานแล้วพระองค์นั้นเป็นสรณะ
ธัมมัญูจะ ภิกขุ สังฆัญูจะ
	ถึงพระธรรมด้วย, ถึงพระภิกษุสงฆ์ด้วย
ตัสสะ ภะคะวะโต สาสะนัง ยะถาสะติ  ยะถาพะลัง มะนะสิกะโรมะ
อะนุปะฏิปัชชามะ
	จักทำในใจอยู่ ปฏิบัติตามอยู่ ซึ่งคำสั่งสอนของพระผู้ มีพระภาค
	เจ้านั้นตามสติกำลัง

หมายเหตุ* คำที่อยู่ในวงเล็บต่อท้ายเช่นนี้ สำหรับผู้หญิงว่า

สา สา โน ปะฏิปัตติ
	ขอให้ความปฏิบัตินั้น ๆ ของเราทั้งหลาย
อิมัสสะ เกวะลัสสะ	ทุกขักขันธัสสะ อันตะกิริยายะสังวัตตะตุ
	จงเป็นไปเพื่อการทำที่ สุดแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้  เทอญ
	*(สำหรับภิกษุสามเณรสวด)
*จิระปะรินิพพุตัมปิ	ตัง ภะคะวันตัง อุททิสสะ อะระหันตัง สัม
มาสัมพุทธัง
	เราทั้งหลาย อุทิศเฉพาะพระผู้มีพระภาคเจ้า, ผู้ไกลจากกิเลส
	ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง, แม้ปรินิพพานนานแล้วพระองค์นั้น
สัทธา อะคารัสมา อะนะคาริยัง ปัพพะชิตา
	เป็นผู้มีศรัทธา ออกบวชจากเรือน, ไม่เกี่ยวข้องด้วยเรือนแล้ว
ตัสมิง ภะคะวะติ พรัหมะจะริยัง	จะรามะ
	ประพฤติอยู่ซึ่งพรหมจรรย์ ในพระผู้มีพระภาคเจ้า พระองค์นั้น
ภิกขูนัง สิกขาสาชีวะสะมาปันนา
	ถึงพร้อมด้วยสิกขาและธรรมเป็นเครื่องเลี้ยงชีวิตของภิกษุทั้งหลาย
ตัง โน พรัหมะจะริยัง  อิมัสสะ เกวะลัสสะ ทุกขักขันธัสสะ อันตะกิริยายะ
สังวัตตะตุ
	ขอให้พรหมจรรย์ของเราทั้งหลายนั้น จงเป็นไปเพื่อการทำ
	ที่สุดแห่งกองทุกข์ทั้งสินั้น  เทอญ

คำถวายพรพระ (พาหุง)
	พาหุงสะหัสสะมะภินิมมิตะสาวุธันตัง
ครีเมขะลัง อุทิตะโฆระสะเสนะมารัง
ทานาทิธัมมะวิธินา ชิตะวา มุนินโท
ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ  
	มาราติเรกะมะภิยุชฌิตะสัพพะรัตติง
โฆรัมปะนาฬะวักกะมักขะมะถัทธะยักขัง
ขันตีสุทันตะวิธินา ชิตะวา มุนินโท
ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ  
	นาฬาคิริง คะชะวะรัง อะติมัตตะภูตัง
ทาวัคคิจักกะมะสะนีวะ สุทารุณันตัง
เมตตัมพุเสกะวิธินา ชิตะวา มุนินโท
ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ  
	อุกขิตตะขัคคะมะติหัตถะสุทารุณันตัง
ธาวันติโยชะนะปะถังคุลิมาละวันตัง 
อิทธีภิสังกะตะมะโน ชิตะวา มุนินโท
ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ
	กัตวานะ กัฏฐะมุทะรัง อิวะ คัพภินียา
จิญูจายะ ทุฏฐะวะจะนัง ชะนะกายะมัชเฌ
สันเตนะ โสมะวิธินา ชิตะวา มุนินโท
ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ  
	สัจจัง วิหายะ มะติสัจจะกะวาทะเกตุง
วาทาภิโร ปิตะมะนัง อะติ อันธะภูตัง
ปัญญาปะทีปะชะลิโต ชิตะวา มุนินโท
ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคลานิ
	นันโทปะนันทะภุชะคัง วิพุธัง มะหิทธิง
ปุตเตนะ เถระภุชะเคนะ ทะมาปะยันโต
อิทธู ปะเทสะ วิธินา ชิ ตะวา มุนินโท
ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ
	ทุคคาหะทิฏฐิ ภุชะเคนะ สุทัฏฐะหัตถัง
พรัหมัง วิสุทธิชุติมิทธิพะกาภิธานัง
ญาณาคะเทนะ วิธินา ชิตะวา มุนินโท
ตันเตชะสา ภะวะตุ เต ชะยะมังคะลานิ  
	เอตาปิ พุจธะชะยะมังคะละอัฏฐะคาถา
โย วาจะโน ทินะทิเน สะระเต มะตันที  
หิตวานะเนกะวิวิธานิ จุปัททะวานิ
โมกขัง สุขัง อะธิคะเมยยะ นะโร สะปัญูโญูฯ
	มะหาการุณิโก นาโถ		หิตายะ สัพพะปาณิ  นัง
ปูเรตวา ปาระมี สัพพา		ปัตโต สัมโพธิ มุตตะมัง
เอเตนะสัจจะวัชเชนะ			โหตุ เต ชะยะมังคะลังฯ
ชะยันโตโพธิยา มูเล			สักยานัง นันทิวัฑฒะโน
เอวัง ตะวัง วิชะโย โหหิ		ชะยัสสุ ชะยะมังคะเล
อะปะราชิตะปัลลังเก			สีเส ปะฐะวิโปกขะเร
อภิเสเก สัพพะพุทธานัง		อัคคัปปัตโต ปะโมทะติ ฯ
สุนักขัตตัง สุมังคะลัง			สุปะภาตัง สุหุฏฐิตัง
สุขะโณ สุมุหุตโต จะ			สุยิฏฐ ัง พรัหมะจาริสุ
ปะทักขิณัง กายะกัมมัง		วาจากัมมัง ปะทักขิณัง
ปะทักขิณัง มะโนกัมมัง		ปะณิธี เต ปะทักขิณา
ปะทักขิณานิ กัตวานะ			ละภันตัตเถ ปะทักขิเณฯ

	ตังขะณิกปัจจเวกขณปาฐ
	(นำ) (หันทะ มะยัง ตังขะณิกปัจจะเวกขะณะปาฐัง ภะณามะ เส)
ปะฏิสังขา โยนิโส จีวะรัง ปะฏิเสวามิ,
	เราพิจารณาโดยแยบคายแล้ว จึงบริโภคจีวร, (ผ้านุ่งห่ม)
ยาวะเทวะ สีตัสสะ ปฏิฆาตายะ
	เพียงเพื่อบำบัดความหนาว
อุณหัสสะ ปฏิฆาตายะ,
	เพื่อบำบัดความร้อน
ฑังสะมะกะสะวาตาตะปะสิริงสะปะฐัมผัสสานัง ปฏิฆาตายะ
	เพื่อบำบัดสัมผัสอันเกิดจาก เหลือบ ยุง ลม แดด, และสัตว์
	เลื้อยคลานทั้งหลาย
ยาวะเทวะ หิริโกปินะปะฏิจฉาทะนัตถังฯ
	เพียงเพื่อปกปิดอวัยวะที่น่าละอายฯ
ปะฏิสังขา โยนิโส ปิณฑะปาตัง ปฏิเสวามิ
	เราพิจารณาโดยแยบคายแล้วจึงบริโภคบิณฑบาต (อาหาร)
เนวะ ทะวายะ นะ มะทายะ นะ มัณฑะนายะ นะ วิภูสะนายะ
	ไม่เพื่อเล่น ไม่เพื่อมัวเมา ไม่เพื่อสดใส ไม่เพื่อเปล่งปลั่ง
ยาวะเทวะ อิมัสสะ กายัสสะ ฐิติยา ยาปะนายะ วิหิงสปะระติยา
พรัหมะจะริยานุคคะหายะ
	เพียงเพื่อตั้งอยู่ได้แห่งกายนี้ เพื่อให้ชีวิตเป็นไป เพื่อระงับ
	ความลำบาก และเพื่อประพฤติพรหมจรรย์
อิติ ปุราณัญจะ เวทะนัง ปะฏิหังขามิ นะวัญจะ เวทะนัง นะ อุปปา
เทสสามิ
	ด้วยคิดว่าเราจะระงับเวทนาเก่าเสียด้วย จะไม่ยังเวทนา
	ใหม่ให้เกิดขึ้นได้ด้วย
ยาตรา จะ เม ภะวิสสะติ อะนะวัชชะตา จะ ผาสุวิหาโร จาติ  ฯ
	อนึ่งความเป็นไปโดยสะดวกแห่งอัตตภาพนี้ด้วย ความเป็นผู้
	หาโทษมิได้ด้วย และความเป็นอยู่โดยผาสุกด้วยจักมีแก่เราดังนี้ฯ
ปะฏิสังขา โยนิโส เสนาสะนัง ปะฏิเสวามิ
	เราพิจารณาโดยแยบคายแล้ว จึงบริโภคเสนาสนะ
ยาวะเทวะ สีตัสสะ ปะฏิฆาตายะ
	เพียงเพื่อบำบัดความหนาว
อุณหัสสะ ปะฏิฆาตายะ
	เพื่อบำบัดความร้อน
ฑังสะมะกะสะวาตาตะปะสิริงสะปะสัมผัสสานัง ปะฏิฆาตายะ
	เพื่อบำบัดสัมผัสอันเกิดจาก เหลือบ ยุง ลม แดด และสัตว์
	เลื้อยคลานทั้งหลาย
ยาวะเทวะ อุตุปะริสสะยะวิโนทะนัง ปะฏิสัลลานารามัตถังฯ 
	เพียงเพื่อบรรเทาอันตรายอันเกิดจากดินฟ้าอากาศ และเพื่อ
	ความเป็นผู้ยินดีอยู่ได้ ในที่หลีกเร้นสำหรับภาวนา ฯ
ปะฏิ สังขา โยนิโส คิลานะปัจจะยะเภสัชชะปะริกขารัง ปะฏิเสวามิ  
	เราพิจารณาโดยแยบคายแล้ว จึงบริโภคเภสัชบริขาร อันเกื้อกูล
	แก่คนไข้ (ยารักษาโรค)
ยาวะเทวะ อุปปันนานัง เวยยพาธิกานัง เวทะนานัง ปะฏิฆาตา
	เพียงเพื่อบำบัดทุกขเวทนาอันเกิดขึ้นแล้ว มีอาพาธต่าง ๆ เป็นมูล
อัพยาปัชฌะปะระมะตายาติฯ
	เพื่อความเป็นผู้ไม่มีโรคเบียดเบียนเป็นอย่างยิ่ง ดังนี้ ฯ
ธาตุปฏิกูลปัจจเวกขณปาฐ
	(นำ หันทะ มะยัง ธาตุปะฏิกูละปัจจะเวกขะณะปาฐัง ภะณามะ เส)
ยะถาปัจจะยัง ปะวัตตะมานัง ธาตุมัตตะเมเวตัง ยะทิทัง จีวะรัง
	จีวรนี้ ได้สักแต่ว่าเป็นธาตุ เป็นไปตามปัจจัย
ตะทุปะภุญูชะโก จะ ปุคคะโล
	ถึงบุคคลผู้เข้าไปบริโภคซึ่งจีวรนั้นเล่า
ธาตุมัตตะโก นิสสัตโต นิชชีโว สุญโญ
	ก็สัก แต่ว่าเป็นธาตุ มิใช่สัตว์ มิใช่ชีวิต เป็นของศูนย์เปล่า
สัพพานิ  ปะนะ อิมานิ จีวะรานิ อะชิคุจฉะนียานิ
	จีวรทั้งปวงเหล่านี้ หาใช่เป็นของน่าเกลียดไม่
อิมัง ปูติกายัง ปัตวา อะติวิยะ ชิคุจฉะนียานิ ชายันติฯ
	ครั้นเมื่อถึงกายอันเน่านี้แล้ว ก็กลายเป็นของน่าเกลียดยิ่งนักไป
ยะถาปัจจะยัง ปะวัตตะมานัง ธาตุมัตตะเมเวตัง ยะทิทัง ปิณฑะปาโต
	บิณฑบาตนี้ได้สักแต่ว่าเป็นธาตุ เป็นไปตามปัจจัย
ตะทุปะภุญชะโก จะ ปุคคะโล
	ถึงบุคคลผู้เข้าไปบริโภคซึ่งบิณฑบาตนั้นเล่า
ธาตุมัตตะโก นิสสัตโต นิชชีโว สุญโญ
	ก็สักแต่ว่าเป็นธาตุ มิใช่สัตว์ มิใช้ชีวิต เป็นของศูนย์เปล่า
สัพโพ ปะนายัง ปิณฑะปาโต อะชิคุจฉะนีโย
	บิณฑบาตทั้งปวงเหล่านี้ หาใช่เป็นของน่าเกลียด ไม่
อิมัง ปูติกายัง ปัตวา อะติวิยะ ชิคุจฉธนีโย ชายะติฯ
	ครั้นเมื่อถึงกายอันเน่านี้แล้ว ก็กลายเป็นของน่าเกลียดยิ่งนักไป
ยะถาปัจจะยัง ปะวัตตะมานัง ธาตุมัตตะมเวตัง ยะทิทัง เสนาสนัง
	เสนาสนะ ใดสักแต่ว่าเป็นธาตุ เป็นไปตามปัจจัย
ตะทุปะภุญูชะโก จะ ปุคคะโล
	ถึงบุคคลผู้เข้าไปบริโภคซึ่งเสนาสนะนั้นเล่า
ธาตุมัตตะโก นิสสัตโต นิชชีโว สุญูโญู
	ก็สักแต่ว่าเป็นธาตุ มิใช่สัตว์ มิใช่ชีวิต เป็นของศูนย์เปล่า,
สัพพานิ ปะนะ อิมานิ เสนาสนานิ อะชิคุจฉะนียานิ
	เสนาสนะทั้งปวงเหล่านี้ หาใช่เป็นของน่าเกลียดไม่
อิมัง ปู ติกายัง ปัตวา อะติวิยะ ชิคุจฉะนียานิ ชายันติฯ
	ครั้นเมื่อถึงกายอันเน่านี้ แล้วก็กลายเป็นของน่าเกลียดยิ่งนักไปฯ
ยะถาปัจจะยัง ปะวัตตะมานัง ธาตุมัตตะเมเวตัง ยะทิทัง คิลานะปัจจะ
ยะเภสัชชะปะริกขาโร
	คิลานเภลัชนี้ใดสักแต่ว่าเป็นธาตุ เป็นไปตามปัจจัย
ตะทุปะภุญูชะโก จะ ปุคคะโล
	ถึงบุคคลผู้เข้าไปบริโภคซึ่งบิณฑบาตนั้นเล่า,
ธาตุ มัตตะโก นิสสัตโต นิชชีโว สุญูโญ,
	ก็สักแต่ว่าเป็นธาตุ มิใช่สัตว์ มิใช่ชีวิต เป็นของศูนย์เปล่า
สัพโพ ปะนายัง คิลานะปัจจะยะเภสัชชะปะริกขาโร .อะชิคจฉะนีโย
	คิลานะเภสัชทั้งปวงเหล่านี้ หาใช่เป็นของน่าเกลียดไม่,
อิมัง ปูติกายัง ปัตวา อะติวิยะ ชิคุจฉะนีโย ชายะติฯ
	ครั้นเมื่อถึงกายอันเน่านี้ แล้วก็กลายเป็นของน่าเกลียดยิ่งนักไปฯ

	กรวดน้ำตอนเช้า
ปัตติทานะคาถา
(นำ) (หันทะมะยัง ปัตติทานะคาถาโย ภะณามะเส ฯ)
	ยา เทวะตา สันติ วิหาระวาสินี
	ถูเป ฆะเร โพธิฆะเร ตะหิง ตะหิง
	ตา ธัมมะทาเนนะ ภะวันตุ ปูชิตา
	โสตถิง กะโรนเตธะ วิหาระมัณฑะเล
	เถราจะ มัชฌา นะวะกา จะ ภิกขะโว
	สารามิกา ทานะปะตี อุปาสะกา
	คามา จะ เทสา นิคะมา จะ อิสสะรา
	สัปปาณะภูตา สุขิตา ภะวันตุ เต
	ชะลาพุชา เยปิ จะ อัณฑะสะมภะวา
	สังเสทะชาตา อะถะโวปะปาติกา
	นิยยานิกัง ธัมมะวะรัง ปะฏิจจะ เต
	สัพเพปิ ทุกขัสสะ กะโรนตุ สังขะยังฯ
ฐาตุ จิรัง สะตัง ธัมโม 	ธัมมัทธะรา จะ ปุคคะลา
สังโฆ โหตุ สะมัคโค วะ	อัตถายะ จะ หิตายะ จะ
อัมเห รักขะตุ สัทธัมโม,	สัพเพปิ ธัมมะจาริโน
วุฑฒิง สัมปาปุเณยยามะ,	ธัมเม อะริยัปปะเวทิเต
ปะสันตา โหนตุ สัพเพปิ,	ปาณิโน พุทธะสาสะเน
สัมมา ธารัง ปะเวจฉันโต,	กาเล เทโว ปะวัสสะตุ,
วุฑฒิภาวายะ สัตตานัง,	สะมิทธัง เนตุ เมทะนิง,
มาตา ปิตา จะ อัตระชัง,	นิจจัง รักขันติ ปุตตะกัง,
เอวัง ธัมเมนะ ราชาโน	ปะชัง รักขันตุ สัพพะทาฯ

	คำแผ่เมตตา
สัพเพ สัตตา
	อันว่าสัตว์ทั้งหลาย ที่เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย
	ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น
อะเวรา โหนตุ
	จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย
อัพพะยาปัชฌา โหนตุ
	จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด, อย่าได้เบียดเบียน ซึ่งกันและกันเลย
อะนีฆา โหนตุ
	จงเป็นสุข เป็นสุขเถิด, อย่าได้มีความทุกข์กาย ทุกข์ใจเลย
สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ 
	จงมีความสุขกายสุขใจ, รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งลิ้นเถิด
	สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง,ที่ถึงทุกข์, ขอให้พ้นจากทุกข์
	สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง, ที่ถึงภัย, ขอให้พ้นจากภัย,
	สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง, ที่ถึงโศก, ขอให้พ้นจากโศก ทกตน
	ทุกคนเทอญ

	สัจจกิริยคาถา
	(นำ) (หันทะ มะยัง สัจจะกิริยะคาถาโย ภะณามะ เส)
นัตถิ เม สะระณัง อัญูญัง พุทโธ เม สะระณัง วะรัง
	ที่พึ่งอื่นของข้าพเจ้าไม่มี, พระพุทธเจ้า เป็นที่พึ่งอันประเสริฐ
	ของข้าพเจ้า,
เอเตนะ สัจจวัชเชนะ โหตุ เม ชะยะมังคะลัง
	ด้วยการกล่าวคำสัจนี้, ขอชัยมงคล จงมีแก่ข้าพเจ้า,
นัตถิ เม สะระณัง อัญูญัง, ธัมโม	เม สะระณัง วะรัง
	ที่พึ่งอื่นของข้าพเจ้าไม่มี พระธรรม เป็นที่พึ่งอันประเสริฐของ
	ข้าพเจ้า,
เอเตนะ สัจจวัชเชนะ โหตุ เม ชะยะมังคะลัง
	ด้วยการกล่าวคำสัจนี้, ขอชัยมงคล จงมีแก่ข้าพเจ้า,
นัตถิ เม สะระณัง อัญูญัง, สังโฆ	เม สะระณัง วะรัง
	ที่พึ่งอื่นของข้าพเจ้าไม่มี,พระสงฆ์ เป็นที่พึ่งอันประเสริฐของ
	ข้าพเจ้า
	เอเตนะ สัจจวัชเชนะ โหตุ เม ชะยะมังคะลัง,
	ด้วยการกล่าวคำสัจนี้ , ขอชัยมงคล จงมีแก่ข้าพเจ้า

	อนุโมทนาวิธี
	บทให้พร
	(ผู้เป็นประธานเริ่มต้น)
	ยถา วาริวะหา ปูรา		ปะริปูเรนติ สาคะรัง
	เอวะเมวะ อิโต ทินนัง		เปตานัง อุปะกัปปะติ
	อิจฉิตัง ปัตถิตัง ตุมหัง	ขิปปะเมวะ สะมิชฒะตุ
	สัพเพ ปูเรนตุ สังกัปปา	จันโท ปัณณะระโส ยะถา
				มะณิ โชติระโส ยถาฯ
	(รับพร้อมกัน)
	สัพพีติโย วิวัชชันตุ		สัพพะโรโค วินัสสะตุ
	มา เต ภะวัตวันตะราโย	สุขี ทีฆายุโก ภะวะ
	สัพพีติโย วิวัชชันตุ		สัพพะโรโค วินัสสะตุ
	มา เต ภะวัตวันตะราโย	สขี ทีฆายุโก ภะวะ
	สัพพีติโย วิวัชชันตุ		สัพพะโรโค วินัสสะตุ
	มา เต ภะวัตวันตะราโย	สุขี ทีฆายุโก ภะวะ
	อะภิวาทะนะสีลิสสะ		นิจจัง วุฑฒาปะจายิโน
	จัตตาโร ธัมมา วัฑฒันติ	อายุ วัณโณ สุขัง พะลังฯ

	บทมงคลจักรวาลน้อย
	สัพพะพุทธานุภาเวนะ สัพพะธัมมาน ภาเวนะ สัพพะสังฆานภาเวนะ
	พุทธะระตะนัง ธัมมะระตะนัง สังฆะระตะนัง ติณณัง ระตะนานัง อานุภาเวนะ
	จะตุราสีติสะหัสสะธัมมักขันธานุภาเวนะปิฏะกัตตะยานุภาเวนะชินะสาวะกานภาเวนะ
	สัพเพ เต โรคา สัพเพ เต ภะยา ปัพเพ เต อันตะรายา สัพเพ เต อุปัททะวา
	สัพเพ เต ทุนนิมิตตา สัพเพ เต อะวะมังคะลา วินัสสันตุ อายุวัฑฒะโก ธะ
	นะวัฑฒะโก สิริวัฑฒะโก ยะสะวัฑฒะโก พะละวัฑฒะโก วัณณะวัฑฒะโก
	สุขะวัฑฒะโก โหตุ สัพพะทาฯ
	ทุกขะโรคะภะยา เวรา	โสกา สัตตุ จุ ปัททะวา
	อะเนกา อันตะรายาปิ		วินัสสันตุ จะ เตชะสา
	ชะยะสิทธิ ธะนัง ลาภัง	โสตถิ ภาคยัง สุขัง พะลัง
	สิริ อายุ วัณโณ จะ		โภคัง วุฑฒี จะ ยะสะวา
	สะตะวัสสา จะ อายู จะ	ชีวะสิทธี ภะวันตุ เตฯ
		เกณิยานุโมทะนาคาถา
	อัคคิหุตตัง มุขา ยัญูญูา	สาวิตติ ฉันทะโส มุขัง
	ราชา มุขัง มะนุสสานัง	นะทีนัง สาคะโร มุขัง
	นักขัตตานัง มุขัง จันโท	อาทิจโจ ตะปะตัง มุขัง
	ปุญูญูมากังขะมานานัง	สังโฆ เว ยะชะตัง มขังฯ
	ภะณิสสามะ มะยัง คาถา	กาละทานัปปะทิปกา
	เอตา สุณันตุ สักกัจจัง		ทายะกา ปุญูญูกามิโนฯ

	กาละทานะสุตตะคาถา
กาเล ทะทันติ สะปัญญูา	วะทัญูญ  วีตะมัจฉะรา
กาเลนะ ทินนัง อะริเยสุ 	อุชุภูเตสุ ตาทิสุ
วิปปะสันนะมะนา ตัสสะ	วิปุลา โหติ ทักขิณา
เย ตัตถะ อะนุโมทันติ		เวยยาวัจจัง กะโรติ วา
นะ เตนะ ทักขิณา โอนา	เตปิ ปุญูญัสสะ ภาคิโน
ตัสมา ทะเท อัปปะฏิวานะจิตโต 	ยัตถะ ทินนัง มะหัปผะลัง
ปุญูญูานิ ปะระโลกัสมิง	ปะติฏฐา โหนติ ปาณินันติฯ
	ติโรกฑฑะกัณฑะปัจฉิมภาค
อะทาสิ เม อะกาสิ เม		ญาติมิตตา สะขา จะ เม
เปตานัง ทักขิณัง ทัชชา	ปุพเพ กะตะมะนุสสะรัง
นะ หิ รณณัง วา โสโก วายา 	วัญูญา ปะริเทวะนา
นะ ตัง เปตานะมัตถายะ	เอวัง ติฏฐันติ ญาตะโย
อะยัญจะ โข ทักขิณา ทินนา	สังฆัมหิ สุปะติฎฐิตา
ทีฆะรัตตัง หิตายัสสะ	ฐานะโป อุปะกัปปะติ
	โส ญาติธัมโม จะ อะยัง นิทัสสิโต
	เปตานะ ปูชา จะ กะตา อุฬารา
	พะลัญจะ ภิกขูนะมะนุปปะทินนัง
	ตุมเหหิ ปุญูญูง ปะสุตัง อะนัปปะกันติฯ

	อัคคัปปะสาทะสุตตะคาถา
อัคคะโต เว ปะสันนานัง	อัคคัง ธัมมัง วิชานะตัง
อัคเค พุทเธ ปะปันนานัง	ทักขิเณยเย อะนุตตะเร
อัคเค ธัมเม ปะสันนานัง	วิราคูปะสะเม สุเข
อัคเค สังเฆ ปะสันนานัง	ปุญญูกเขตเต อะนุตตะเร
อัคคัสมิง ทานัง ทะทะตัง	อัคคัง ปุญญัง ปะวัฑฒะติ  
อัคคง อายุ จะ วัณโณ จะ	ยะโส กิตติ สุขัง พะลัง
อัคคัสสะ ทาตา เมธาวี	อัคคะธัมมะปะมาหิโต
เทวะภูโต มะนุปะโส วา	อัคคัปปัตโต ปะโมทะตีติ  ฯ

	โภชะนะทานานุโมทะนาคาถา
อายุโท พะละโท ธีโร		วัณณะโท ปะฏิภาณะโท
สุขัสสะ ทาตา เมธาวี		สุขัง โส อะธิคัจฉะติ
อายุง ทัตวา พะลัง วัณณัง	พุขัญจะ ปะฏิภาณะโท
ที ฆายุ ยะสะวา โหติ		ยัตถะ ยัตถูปะปัชชะตีติ ฯ

	เทวะตาทิสสะทักขิณานุโมทะน าคาถา
ยัสมิง ปะเทเส กับเปติ	วาสัง ปัณฑิตะชาติ โย
สีละวันเตตถะ โภเชตวา	สัญญูเต พรัหมะจาริโน
ยา ตัตถะ เทวตา อาสุง	ตาสัง ทักขิณะมาทิเส
ตา ปูชิตา ปูชะยันติ		มานิตา มานะยันติ นัง
ตะโต นัง อะนุกัมปันติ	มาตา ปุตตังวะ โอระสัง
เทวะตานกัมปิโต โปโส	สะทา ภัทรานิ ปัสสะติฯ

	เทวะตาภิสัมมันตะนะคาถา
ยานีธะ ภูตานิ สะมาคะตานิ
ภุมมานิ วา ยานิ วะ อันตะลิกเข
สัพเพ วะ ภูตา สุมะนา ภะวันตุ
อะโถปิ สักกัจจะ สุณันตุ ภาสิตัง
สุภาฐิตัง กิญูจิปิ โว ภะเณมุ
ปุญูเญู สะตุปปาทะกะรัง อะปาปัง
ธัมมูปะเทสัง อะนุการะกานัง
ตัสมา หิ ภูตานิ สะเมนตุ สัพเพ
เมตตัง กะโรถะ มานุสิยา ปะชายะ
ภูเตสุ  พาฬหัง กะตะภัตติกายะ
ทิวา จะ รัตโต จะ หะรันติ เย พะลิง
ปัจโจปะการัง อะภิกังขะมานา
เต โข มะนุสสา ตะนุกานุภาวา
ภูตา วิเสเสนะ มะหิทธิกา จะ
อะทิสสะมานา มะนุเชหิ ญูาตา
ตัสมา หิ เน รักขะถะ อัปปะมัตตาฯ

	อาทิยะสุตตะคาถา
ภุตตา โภคา ภะฎา ภัจจา	วิติณณา อาปะทาสุ  เม
อุทธัคคา ทักขิณา ทินนา	อะโถ ปัญูจะ พะลี กะตา
อุปัฎฐิตา สีละวันโต		สัญญะตา พรัหมะจาริโน
ยะทัตถัง โภคะมิจเฉยยะ	ปัณฑิโต ฆะระมาวะปัง
โส เม อัตโถ อะนุปัตโต	กะตัง อะนะนุตาปิยัง
เอตัง อะนุสสะรัง มัจโจ	อะริยะธัมเม ฐิโต
อิเธวะ นัง ปะสังสันติ		เปจจะ สัคเค ปะโมทะตีติฯ

	วิหาระทานะคาถา
สีตัง อุณหัง ปะฏิหันติ	ตะโต วาฬะมิคานิ จะ
สิริงสะเป จะ มะกะเส		สิสิเร จาปิ วุฎฐิโย
ตะโต วาตาตะโป โฆโร	สัญูชาโต ปะฎิหัญูญะติ
เลนัตถัญูจะ สุขัตถัญูจะ	ฌายิตุง จะ วิปัสสิตุง
วิหาระทานัง สังฆัสสะ	อัคคัง พุทเธหิ วัณณิตัง
ตัสมา หิ ปัณฑิโต โปโส	สัมปัสสัง อัตถะมัตตะโน
วิหาเร การะเย รัมเม		วาสะเยตถะ พะหุสสุเต
เตสัง อันนัญจะ ปานัญจะ	วัตถะเสนาสะนานิ จะ
ทะเทยยะ อุชูภูเตสุ		วิปปะสันเนนะ เจตะสา
เต ตัสสะ ธัมมัง เทเสนติ	สัพพะทุกขาปะนูทะนัง
ยัง โส ธัมมะมิธัญูญูายะ	ปะรินิพพาตยะนาสะโวติฯ


	บทสวดมนต์ทำวัตรเย็น

	คำบูชาพระรัตนตรัย
โย โส ภะคะวา อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ
	พระผู้มีพระภาคเจ้านั้นพระองค์ใด, เป็นพระอรหันต์ ตรัสรู้
	ชอบได้โดยพระองค์เอง
สวากขาโต เยนะ ภะคะวะตา ธัมโม
	พระธรรมคือศาสนาที่พระผู้มีพระภาคเจ้านั้น พระองค์ใด,
	ตรัสไว้ดีแล้ว
สุปะฏิปันโน ยัสสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
	พระสงฆ์คือผู้ทรงธรรมวินัย ซึ่งเป็นสาวกของพระผู้มี
	พระภาคเจ้านั้น, หมู่ใด, เป็นผู้ปฏิบัติดีแล้ว
ตัมมะยัง ภะคะวันตัง สะธัมมัง สะสังฆัง, อิเมหิ สักกาเรหิ ยะถาระหัง
อาโรปิเตหิ	 อะภิปูชะยามะ.
	ข้าพเจ้าทั้งหลาย ขอบูชาอย่างยิ่งซึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้า,
	พร้อมทั้งพระสัทธรรม และพระอริยะสงฆ์เจ้าทั้งหลาย
	ด้วยเครื่องสักการะเหล่านี้ ข้าพเจ้ายกขึ้นประดิษฐานไว้ดี
	แล้ว ในที่อันสมควร อย่างยิ่งเช่นนี้
 สาธุ  โน ภันเต ภะคะวา สุจิระปะรินิพพุโตปิ
	ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ, พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น แม้
	ปรินิพพานนานแล้วก็ตาม, ทรงสร้างคุณอันสำเร็จประโยชน์
	แก่สาธุชนทั้งหลาย
ปัจฉิมา ชะนะตานุกัมปะมานะพา, อิเม สักกาเร ทุคคะตะปัณณากา
ระภูเตปฏิคคัณหาตุ
	ขอจงรับเครื่องสักการะบรรณาการ ของคนยากทั้งหลายเหล่า
	นีด้วย, เพื่ออนุเคราะห์แก่ประชุมชนผู้เกิดแล้วในภายหลังด้วย
อัมหากัง ฑีฆะรัตตัง หิตายะ สุขายะ
	เพื่อประโยชน์ เพื่อความสุข แก่ข้าพเจ้าทั้งหลาย สิ้นกาลนาน
	เทอญ
อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ ภะคะวา
	พระผู้มีพระภาคเจ้า, เป็นพระอรหันต์, ดับเพลิงกิเลสเพลิงทุกข์
	สิ้นเชิง, ตรัสรู้ชอบได้ โดยพระองค์เอง
พุทธัง ภะคะวันตัง อะภิวาเทมิ
	ข้าพเจ้าอภิวาทพระผู้มีพระภาคเจ้า, ผู้รู้ ผู้ตื่นผู้เบิกบาน (กราบ)
สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม
	พระธรรม เป็นธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้า, ตรัสไว้ดีแล้ว
ธัมมัง นะมัสสามิ
	ข้าพเจ้านมัสการพระธรรม (กราบ)

สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
	พระสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า, ปฏิบัติดีแล้ว
สังฆัง นะมามิ
	ข้าพเจ้านอบน้อมพระสงฆ์	(กราบ)

	ปุพพภาคนมการ
(นำ) (หันทะ มะยัง พุทธัสสะ ภะคะวะโต ปุพพะภาคะนะมะการัง
กะโรมะ เส)
นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต
	ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า พระองค์นั้น
อะระหะโต
	ซึ่งเป็นผู้ไกลจากกิเลส
สัมมาสัมพุทธัสสะ
	ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง	(ว่า ๓ จบ)

	พุทธานุสสติ
	(นำ)	(หันทะ มะยัง พุทธานุสสะตินะยัง กะโรมะ เส)
ตัง โข ปะนะ ภะคะวันตัง เอวัง กัลยาโณ กิตติสัทโท อัพภุคคะโต
	ก็กิตติศัพท์อันงามของพระผู้มีพระภาคเจ้านั้น, ได้พุ่งไปแล้ว
	อย่างนี้ว่า
อิติปิ โส ภะคะวา
	เพราะเหตุอย่างนี้ ๆ พระผู้มีพระภาคเจ้านั้น
อะระหัง
	เป็นผู้ไกลจากกิเลส
สัมมาสัมพุทโธ
	เป็นผู้ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง
วิชชาจะระณะสัมปันโน
	เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ
สุคะโต
	เป็นผู้ไปแล้วด้วยดี
โลกะวิทู
	เป็นผู้รู้โลกอย่างแจ่มแจ้ง
อะนุตตะโร ปุริสะทัมมะสาระถิ
	เป็นผู้สามารถฝึกบุรุษ ที่สมควรฝึกได้อย่างไม่มีใครยิ่งกว่า
สัตถา เทวะมะนุสสานัง
	เป็นครูผู้สอน ของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย
พุทโธ
	เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานด้วป็ยธรรม
ภะคะวาติ
	เป็นผู้มีความจำเริญ จำแนกธรรมลั่งสอนสัตว์ ดังนี้

	พุทธาภิคีติ
	(นำ) (หันทะ มะยัง พุทธาภิคีติง กะโรมะ เส)
พุทธะวาระหันตะวะระตาทิคุณาภิยุตโต	 
	พระพุทธเจ้าประกอบด้วยคุณ, มีความประเสริฐแห่งอรหันตคุณ
	เป็นต้น
สุทธาภิญูาณะกรุณาหิ สะมาคะตัตโต
	มีพระองค์อันประกอบด้วยพระญาณ และพระกรุณาอันบริสุทธิ์
โพเธสิ โย สุชะนะตัง กะมะลังวะ สูโร
	พระองค์ใดทรงกระทำชนที่ดีให้เบิกบาน, ดุจอาทิตย์ทำบัวให้บาน
วันทามะหัง ตะมะระณัง สิระฐา ชิเนนทัง
	ข้าพเจ้าไหว้พระชินสีห์ ผู้ไม่มีกิเลส พระองค์นั้นด้วยเศียรเกล้า
พุทโธ โย สัพพะปาณีนัง สะระณัง เขมะมุตตะมัง
	พระพุทธเจ้าพระองค์ใดเป็นสรณะอันเกษมสูงสุดของสัตว์ทั้งหลาย
ปะฐะมานุสสะติฏฐานัง วันทามิ ตัง สิเรนะหัง
	ข้าพเจ้าไหว้พระพุทธเจ้าพระองค์นั้น, อันเป็นที่ตั้งแห่งความระลึก
	องค์ที่หนึ่งด้วยเศียรเกล้า
พุทธัสสาหัสมิ ทาโส (ทาสี) วะ พุทโธ เม สามิกิสสะโร	
	ข้าพเจ้าเป็นทาสของพระพุทธเจ้า, พระพุทธเจ้าเป็นนายมีอิสระ
	เหนือข้าพเจ้า
พุทโธ ทุกขัสสะ ฆาตา จะ วิธาตา จะ หิตัสสะ เม
	พระพุทธเจ้าเป็นเครื่องกำจัดทุกข,์ และทรงไว้ซึ่งประโยชน์แก่
	ข้าพเจ้า
พุทธัสสาหัง นิยยาเทมิ สะรีรัญูชีวิตัญูจิทัง
	ข้าพเจ้ามอบกายถวายชีวิตนี้ แด่พระพุทธเจ้า
วันทันโตหัง (ตีหัง) จะริสสามิ พุทธัสเสวะ สุโพธิตัง
	ข้าพเจ้าผู้ไหว้อยู่จักประพฤติตามซึ่งความตรัสรู้ดีของพระพุทธเจ้า
นัตถิ เม สะระณัง อัญูญัง พุทโธ เม สะระณัง วะรัง
	ที่พึ่งอื่นของข้าพเจ้าไม่มี, พระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่งอันประเสร ิฐ
	ของข้าพเจ้า
เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ วัฑเฒยยัง สัตถุสาสะเน
	ด้วยการกล่าวคำสัจนี้, ข้าพเจ้าพึงเจริญในพระศาสนาของพระ
	ศาสดา
พุทธัง เม วันทะมาเนนะ (มานายะ) ยัง ปุญูญูง ปะสุตัง อิธะ
	ข้าพเจ้าผู้ไหว้อยู่ซึ่งพระพุทธเจ้า, ได้ขวนขวายบุญใดในบัดuี้
สัพเพปิ อันตะรายา เม มาเหสุง ตัสสะ เตชะสา
	อันตรายทั้งปวง อย่าได้มีแก่ข้าพเจ้า ด้วยเดชแห่งบุญนั้น
	(กราบหมอบลงว่า)
กาเยนะ วาจายะวะ เจตัสา วา
	ด้วยกายก็ดี ด้วยวาจาก็ดี ด้วยใจก็ดี
	พุทเธ กุกัมมัง ปะกะตัง มะยา ยัง
	กรรมน่าติเตียนอันใด ที่ข้าพเจ้ากระทำแล้วใน
	พระพุทธเจ้า
พุทโธ ปะฏิคคัณหะตุ อัจจะยันตัง
	ขอพระพุทธเจ้า จงงดซึ่งโทษล่วงเกินอันนั้น
กาลันตะเร สังวะริตุง วะ พุทเธ
	เพื่อการสำรวมระวัง ในพระพุทธเจ้า ในกาลต่อไป

	ธัมมานุสสติ
	(นำ)	(หันทะ มะยัง ธัมมานุสสะตินะยัง กะโรมะ เส)
สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม
	พระธรรม เป็นสิ่งที่พระผู้มีพระภาคเจ้า ได้ตรัสไว้ ดี  แล้ว
สันทิฏฐิโก
	เป็นสิ่งที่ผู้ศึกษาและปฏิบัติ พึงเห็นได้ด้วยตนเอง
อะกาลิโก
	เป็นสิงที่ปฏิบิตได้ และให้ผลได้ ไม่จำกัดกาล
เอหิปัสสิโก
	เป็นสิ่งที่ควรกล่าวกะผู้อื่นว่า ท่านจงมาดูเถิ ด
โอปะนะยิโก
	เปนสิ่งที่ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว
ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญูญหีติ
	เป็นสิ่งที่ผู้รู้ก็รู้ได้เฉพาะตน ดังนี้

	ธัมมาภิคีติ
	(นำ)	(หันทะ มะยง ธัมมาภิคีตัง กะโรมะ เส )
สวากขาตะตาทิคุณะโยคะวะเสนะ เสยโย
	พระธรรม เป็นสิ่งที่ประเสริฐเพราะประกอบด้วยคุณคือความ
	ที่พระผู้มี พระภาคเจ้า ตรัสไว้ดีแล้ว เป็นต้น
โย  มัคคะปากะปะริยัตติวิโมกขะเภโท
	เป็นธรรมอันจำแนกเป็น มรรค ผล ปริยัติ และนิพพาน
ธัมโม กุโลกะปะตะนา ตะทะธาริธารี
	เป็นธรรมทรงไว้ซึ่งผู้ทรงธรรมจากการตก	ไปสู่โลกที่ชั่ว
วันทามะหัง ตะมะหะรัง วะระธัมมะเมตัง
	ข้าพเจ้าไหว้พระธรรมอันประเสริฐนั้น อันเป็นเครื่องขจัดเสียซึ่ง
	ความมืด
ธัมโ ม โย สัพพะปาณัง สะระณัง เขมะมุตตะมง
	พระธรรมใด เป็นสรณะอันเกษมสูงสุด ของสัตว์ทั้งหลาย
ทุติยานุสสะติฏฐานัง วันทามิ   ตัง สิเรนะหัง
	ข้าพเจ้าไหว้พระธรรมนั้น อันเป็นที่ตั้งแห่งความระลึกองค์
	ที่สองด้วยเศียรเกล้า

	
ธัมมัสสาหัสมิ ทาโส (ทาสี) วะ ธัมโม เม สามิกิสสะโร
	ข้าพเจ้าเป็นทาสของพระธรรม  พระธรรมเป็นนายมีอิสระเหนือ
	ข้าพเจ้า
ัธัมโม ทุกขัสสะ ฆาตา จะ วิธาตา จะ หิตัสสะ เม
	พระธรรมเป็นเครื่องกำจัดทุกข์ และทรงไว้ซึ่งประโยชน์แก่ข้าพเจ้า
ธัมมัสสาหัง นิยยาเทมิ สะรีรัญชีวิตตัญจิทัง
	ข้าพเจ้ามอบกายถวายชีวิตน  แด่พระธรรม
วันทันโต (ตีหัง) จะริสสามิ ธัมมัสเสวะ สธัมมะตัง
	ข้าพเจ้าผู้ไหว้อยู่จักประพฤติตาม ซึ่งความเป็นธรรมดีของ
	พระธรรม
นัตถิ เม สะระณัง อัญญัง ธัมโม เม สะระณัง วะรัง
	ที่พึ่งอื่นของข้าพเจ้าไม่มี พระธรรมเป็นที่พึ่งอันประเสริฐ
	ของข้าพเจ้า
เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ วัฑเฒยยัง สัตถุสาสะเน
	ด้วยการกล่าวคำสัจนี้ ข้าพเจ้าพึงเจริญในพระศาสนาของ
	พระศาสดา
ธัมมัง เม วันทะมาเนนะ (มานายะ) ยัง ปุญญัง ปะสุตัง  อิธะ
	ข้าพเจ้าผู้ไหว้อยู่ซึ่งพระธรรม ได้ขวนขวายบุญใดในบัดนี้
สัพเพปิ อันตะรายา เม มาเหสุง ตัสสะ เตชะสา
	อันตรายทั้งปวง อย่าได้มีแก่ข้าพเจ้า ด้วยเดชแห่งบุญนั้น
	(กราบหมอบลงว่า)
กาเยนะ วาจายะ วะ เจตะสา วา
	ด้วยกายก็ดี ด้วยวาจาก็ดี ด้วยใจก็ดี
ธัมเม กุกัมมัง ปะกะตัง มะยา ยัง
	กรรมน่าติเตียนอันใด ที่ข้าพเจ้ากระทำแล้วในพระธรรม
ธัมโม ปะฏิคคัณหะตุ อัจจะยันตัง
	ขอพระธรรม จงงดซึ่งโทษล่วงเกินอันนั้น
กาลันตะเร สังวะริตุง วะ ธัมเม
	เพื่อการสำรวมระวัง ในพระธรรม ในกาลต่อไป

	สังฆานุสสติ
	(นำ) (หันทะ มะยัง สังฆานุสสะตินะยัง กะโรมะ เส)
สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
	สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า หมู่ใด, ปฏิบัติดีแล้ว
อุชุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
	สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า หมู่ใด, ปฏิบัติตรงแล้ว
ญายะปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
	สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า หมู่ใด, ปฏิบัติเพื่อรู้ธรรม
	เป็นเครื่องออกจากทุกข์แล้ว
สามีจิปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
	สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า หมู่ใด, ปฏิบัติสมควรแล้ว
ยะทิทัง
	ได้แก่ บุคคลเหล่านี้ คือ
จัตตาริ ปุริสะยุคานิ อัฏฐ ะ ปุริสะปุคคะลา
	คู่แห่งบุรุษ ๔ คู่ นับเรียงตัวบุรุษได้ ๘ บุรุษ
เอสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ
	นั่นแหละ สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า
อาหุเนยโย
	เป็นสงฆ์ควรแก่สักการะที่เขานำมาบูชา
ปาหุเนยโย
	เป็นสงฆ์ควรแก่สักการะที่เขาจัดไว้ต้อนรับ
ทักขิเณยโย
	เป็นผู้ควรรับทักษิณาทาน
อัญูชะลีกะระณีโย
	เป็นผู้ที่บุคคลทั่วไปควรทำอัญชลี
อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสาติ
	เ ป็นเนื้อนา บุญของโลก, ไม่มีนาบุญอื่นยิ่งกว่า ดังนี้

	สังฆาภิคีติ
	(นำ) (หันทะ มะยัง สังฆาภิคีติง กะโรมะ เส)
สัทธัมมะโช สุปะฏิปัตติคุณาทิย ตโต
	พระสงฆ์ที่เกิดโดยพระสัทธรรม, ประกอบด้วยคุณมีความ
	ปฏิบัติดี เป็นต้น
โยฏฐัพพิโธ อะริยะปุคคะละสังฆะเสฏโฐ
	เป็นหมู่แห่งพระอริยะบุคคลอันประเสริฐ แปดจำพวก
สีลาทิธัมมะปะวะราสะยะกายะจิตโต
	มีกายและจิต อันอาศัยธรรมมีศีลเป็นต้น อันบวร
วันทามะหัง ตะมะริยานะคะณัง สุสุทธัง
	ข้าพเจ้าไหว้หมู่แห่งพระอริยะเจ้าเหล่านั้นอันบริสุทธิ์ด้วยดี
สังโฆ โย สัพพะปาณีนัง สะระณัง เขมะมุตตะมัง
	พระสงฆ์ หมู่ใด เป็นสะระณะอันเกษมสูงสุดของสัตว์ทั้งหลาย
ตะติยานุสสะติฏฐานัง วันทามิ ตัง สิเรนะหัง
	ข้าพเจ้าไหว้พระสงฆ์หมู่นั้น, อันเป็นที่ตั้งแห่งความระลึก องค์ที่
	สามด้วยเศียรเกล้า
สังฆัสสาหัสมิ ทาโส (ทาสี) วะ สังโฆ เม สามิกิสสะโร
	ข้าพเจ้าเป็นทาสของพระสงฆ์ พระสงฆ์เป็นนายมีอิสระเหนือ
	ข้าพเจ้า
สังโฆ ทุกขัสสะ ฆาตา จะ วิธาตา จะ หิตัสสะ เม
	พระสงฆ์เป็นเครื่องกำจัดทุกข์ , และทรงไว้ซึ่งประโยชน์แก่ข้าพเจ้า
สังฆัสสาหัง นิยยาเทมิ สะรีรัญูชีวิตัญูจิทัง
	ข้าพเจ้ามอบกายถวายชีวิตนี้ แด่พระสงฆ์
วันทันโตหัง (ตีหัง) จะริสสามิ สังฆัสโสปะฏิปันนะตัง
	ข้าพเจ้าผู้ไหว้อยู่จักประพฤติตาม, ซึ่งความปฏิบัติดีของพระลงฆ์
นัตถิ เม สะระณัง อัญูญัง สังโฆ เม สะระณัง วะรัง
	ที่พึ่งอื่นของข้าพเจ้าไม่มี, พระสงฆ์เป็นที่พึ่งอันประเสริฐของ
	ข้าพเจ้า
เอเตนะ ปัจจะวัชเชนะ วัฑเฒยยัง สัตถุสาสะเน
	ด้วยการกล่าวคำสัจนี้, ข้าพเจ้าพึงเจริญในพระศาสนาของ
	พระศาสดา
สังฆัง เม วันทะมาเนนะ (มานายะ) ยัง ปุญูญัง ปะสุตัง อิธะ
	ข้าพเจ้าผู้ไหว้อยู่ซึ่งพระสงฆ,์ ได้ขวนขวายบุญใดในบัดนี้
สัพเพปิ อันตะรายา เม มาเหสุง ตัสสะ เตชะสา
	อันตรายทั้งปวง อย่าได้มีแก่ข้าพเจ้าด้วยเดชแห่งบุญนั้น
	(กราบหมอบลงว่า)
กาเยนะ วาจายะ วะ เจตะสา วา
	ด้วยกายก็ดี ด้วยวาจาก็ดี ด้วยใจก็ดี
สังเฆ กุกัมมัง ปะกะตัง มะยา ยัง
	กรรมน่าติเตียนอันใดที่ข้าพเจ้ากระทำแล้วในพระสงฆ์
สังโฆ ปะฏิคคัณหะตุ อัจจะยันตัง
	ขอพระลงฆ์ จงงดซึ่งโทษล่วงเกินอันนั้น
กาลันตะเร สังวะริตง วะ สังเฆ
	เพื่อการสำรวมระวัง ในพระสงฆ์ ในกาลต่อไป


	นมัสการพระอรหันต์	๘ ทิศ
(นำ) (หันทะ มะยัง สะระภิญูเญูนะ พุทธะมังคะละคาถาโย ภะณามะ เสฯ)
	สัมพุทโธ ทิปะทัง เสฎโฐ	นิสินโน เจวะ มัชฌิเม
	โกณฑัญโญ ปุพพะภาเค จะ	อาคะเณยเย จะ กัสสะโป
	สารีปุตโต จะ ทักขิเณ		หะระติเย อุปาลี จะ
	ปัจฉิเมปิ จะ อานันโท		พายัพเพ จะ คะวัมปะติ  
	โมคคัลลาโน จะ อุตตะเร	อิสาเณปิ จะ ราหุโล
	อิ เม โข มังคะลา พุทธา	สัพเพ อิธะ ปะติฎฐิตา
	วันทิตา เต จะ อัมเหหิ	สักกาเรหิ จะ ปูชิตา
	เอเตสัง	อานุภาเวนะ	สัพพะ โสตถี ภะวันตุ โนฯ
		อิจเจวะมัจจันตะนะมัสสะเนยยัง
		นะมัสสะมาโน ระตะนัตตะยัง ยัง
		ปุญูญาภิสันทัง วิปุลัง อะลัตถัง
		ตัสสานุภาเวนะ หะตันตะราโย ฯ

	กะระณียะเมตตะสูตร
   กะระณี ยะมัตถะกุสะเลนะ	ยันตัง สันตัง ปะทัง อะภิสะเมจจะ
สักโก อุชู  จะ สุหุชู จะ	สุวะโจ จัสสะ มุทุ อะนะติมานี
สันตุสสะโก จะ สุภะโร จะ	อัปปะกิจโจ จะ สัลละหกะวุตติ
สันตินทริโย จะ นิปะโก จะ	อัปปะคัพโภ กุเลสุ อะนะนุคิทโธ
นะ จะ ขุททัง สะมาจะเร กิญูจิ	เยนะ วิญูญู  ปะเร อุปะวะเทยยุง
สุขิโน วา เขมิโน โหนตุ	สัพเพ สัตตา ภะวันตุ สุขิตัตตา
เย เกจิ ปาณะภูตัตถิ		ตะสา วา ถาวะรา วา อะนะวะเสสา
ทีฆา วา เย มะหันตา วา	มัชฌิมา รัสสะกา อะณุกะถูลา
ทิฏฐา วา เย จะ อะทิฏฐา 	เย จะ ทูเร วะสันติ  อะ วิทูเร
ภูตา วา สัมภะเวสี วา		สัพเพ สัตตา ภะวันตุ สุขิตัตตา
นะ ปะโร ปะรัง นิกุพเพถะ	นาติมัญูเญูถะ กัตถะจิ นัง กิญูจิ
พะยาโรสะนา ปะฏีฆะสัญญา	นาญูญูมัญูญัสสะ ทุกขะมิจเฉยยะ
มาตา ยะถา นิยัง ปุตตัง	อายุสา เอกะปุตตะมะนุรักเข
เอวัมปิ สัพพะภูเตสุ		มานะสัมภาวะเย อะปะริมาณัง
   เมตตัญจะ สัพพะโลกัสมิง	มานะสัมภาวะเย อะปะริมาณัง
อุทธัง อะโธ จะ ติริยัญูจะ	อะสัมพาธัง อะเวรัง อะสะปัตตัง
ติฏฐัญจะรัง นิสินโน วา	สะยาโน วา ยาวะต สสะ  วิคะตะมิทโธ
เอตัง สะติง อะธิฏเฐยยะ	พรัหมะเมตัง วิหารัง อิธะมาหุ
ทิฏฐิญจะ อะนุปะคัมมะ สีละวา 	ทัสสะเนนะ สัมปันโน
กาเมสุ วิเนยยะ เคธัง		นะ หิ ชาตุ คัพภะเสยยัง ปุนะเรตีติ ฯ

	มงคลจักวาฬใหญู่
	สิริธิติ มะติเตโชชะยะสิทธิมะหิทธิมะหาคุณาปะริมิตะปุญูญาธิการัสสะ
สัพพันตะรายะนิวาระณะสะมัตถัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา
สัมพทธัสสะ ทวัตติงสะมะหาปุริสะลักขะณานุภาเวนะ อะสีตยานพยัญชะ
นานุภาเวนะ อัฏฐุตตะระสะตะมังคะลานุภาเวนะ ฉัพพัณณะรังปะยานุภา
เวนะ เกตุมาลานุภาเวนะ ทะสะปารัม ตานุภาเวนะ ทะสะอุปะปาระม ตา
นุภาเวนะ ทะสะปะระมัตถะปาระมิตานุภาเวนะ สีละสะมาธิปัญูญูานุภา
เวนะ พุทธานุภาเวนะ ธัมมานุภาเวนะ สังฆานุภาเวนะ เตชานุภาเวนะ
อิทธานุภาเวนะ พะลานภาเวนะ เญยยะธัมมานภาเวนะ จะตุราสีติ
สะหัสสะธัมมักขันธานุภาเวนะ	นะวะโลกุตตะระธัมมานุภาเวนะ	อัฏฐัง
คิกะมัคคานุภาเวนะ อัฏฐะะมาปัตติยานุภาเวนะ ฉะฬะภิญูญูานุภาเวนะ
จะตุสัจจะญาณานุภาเวนะ ทะสะพะละญูาณานุภาเวนะ	สัพพัญูญุตะ
ญาณานุภาเวนะ เมตตากะรุณามุทิตาอุเปกขานุภาเวนะ	สัพพะปะริตตา
นภาเวนะ ระตะนัตตะยะสะระณานุภาเวนะ	ตุยหัง สัพพะโรคะโสกุ
ปัททะวะทุกขะโทมะนัสสปายาสา วินัสสันตุ สัพพะอันตะรายาปิ วินัส
สันตุ สัพพะสังกัปปา ตุยหัง สะมิชฌันตุ ทีฆายุตา ตุยหัง โหตุ 
สะตะวัสสะชีเวนะ สะมังคิโก โหตุ สัพพะทาฯ อากาสะปัพพะตะวะนะ
ภูมิคังคามะหาสะมุททา อารักขะกา เทวะตา สะทา ตุมเห อะนุรักขันตุฯ

	โมระปะริตตัง
อุเทตะยัญูจักขุมา เอกะราชา
หะริสสะวัณโณ ปะฐะวิปปะภาโส
ตัง ตัง นะมัสสามิ หะริสสะวัณณัง ปะฐะวิปปะภาสัง
ตะยัชชะ คุตตา วิหะเรมุ ทิวะสัง
เย พราหมะณา เวทะคุ สัพพะธัมเม
เต เม นะโม เต จะ มัง ปาละยันตุ
นะมัตถุ พุทธานัง นะมัตถุ โพธิยา
นะโม วิมุตตานัง นะโม วิมุตติยา
อิมัง โส ปะริตตัง กัตวา โมโร จะระติ  เอสะนาฯ
อะเปตะยัญูจักขุมา เอกะราชา
หะริสสะวัณโณ ปะฐะวิปปะภาโส
ตัง ตัง นะมัสสามิ หะริสสะวัณณัง ปะฐะวิปปะภาฐัง
ตะยัชชะ คุตตา วิหะเรมุ รัตติง
เย พราหมะณา เวทะคุ สัพพะธัมเม
เต เม นะโม เต จะมัง ปาละยันตุ
นะมัตถุ พุทธานัง นะมัตถุ โพธิยา
นะโม วิมุตตานัง นะโม วิมุตติยา
อิมัง โส ปะริตตัง กัตวา โมโร วาสะมะกัปปะยีติฯ

	วัฏฎะกะปะริตตัง
อัตถิ โลเก สีละคุโณ		สัจจัง โสเจยยะนุททะยา
เตนะ สัจเจนะ กาหามิ 	สัจจะกิริยะมะนุตตะรัง
อาวัชชิตวา ธัมมะพะลัง	สะริตวา ปพพะเก ชิเน
สัจจะพะละมะวัสสายะ	สัจจะ กิริยะมะกาสะหัง
สันติ ปักขา อะปัตตะนา	สันติ ปาทา อะวัญูจะนา
มาตา ปิตา จะ นิกขันตา	ชาตะเวทะ ปะฎิกกะมะ
สะหะ ปัจเจ กะเต มัยหัง	มะหาปัชชะลิโต สิขี 
วัชเชสิ โสฬะสะ กะรีสานิ	อุทะกัง ปัตวา ยะถา สิขี
สัจเจนะ เม สะโม นัตถิ	เอสา เม สัจจะปาระมีติฯ

	อาฏานาฏิยะปะริตตัง
วิปัสสิสสะ นะมัตถุ		จักขุมัน ตัสสะ สิรีมะโต
สิขิสสะปิ นะมัตถุ		สัพพะภูตานุกัมปิโน
เวสสะภุสสะ นะมัตถุ		นะหาตะกัสฐะ ตะปัสสิโน
นะมัตถุ กะกุสันธัสสะ		มาระเสนัปปะมัททิโน
โกนาคะมะนัสสะ นะมัตถุ	พราหมะณัสสะ วุสีมะโต
กัสสะปัสสะ นะมัตถุ 		วิปปะมุตตัสสะ สัพพะธิ
อังคีระสัสสะ นะมัตถุ		สักยะปุตตัสสะ สิรีมะโต
โย อิมัง ธัมมะมะเทเสสิ	สัพพะทุกขาปะนูทะนัง
เย จาปิ นิพพุตา โลเก		ยะถาภูตัง วิปัสสิสุง
เต ชะนา อะปิสุณา		มะหันตา วีตะสาระทา
หิตัง เทวะมะนุสสานัง	ยัง นะมัสสันติ โคตะมัง
วิชชาจะระณะสัมปันนัง	มะหันตัง วีตะสาระทัง
วิชชาจะระณะสัมปันนัง	พุทธัง วันทามะ โคตะมันติฯ


	อังคุลิมาละปะริตตัง
ยะโตหัง ภะคินิ อะริยายะ ชาติยา ชาโต นาภิชานามิ สัญจิจจะ ปาณัง
ชีวิตา โวโรเปตาฯ เตนะ สัจเจนะ โสตถิ เต โหตุ โสตถิ คัพภัสสะฯ

	โพชฌังคะปะริตตัง
โพชฌังโค สะติสังขาโต 	ธัมมานัง วิจะโย ตะถา
วิริยัมปีติปัสสัทธิ-		โพชฌังคา จะ ตะถาปะเร
สะมาธุเปกขะโพชฌังคา	สัตเตเต สัพพะทัสสินา
มุนินา สัมมะทักขาตา		ภาวิตา พะหุลีกะตา
สังวัตตันติ อภิญูญูายะ	นิพพานะยะ จะ โพธิยา
เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ	โสตถิ เต โหต สัพพะทาฯ
   เอกัสมิง สะมะเย นาโถ 	โมคคัลลานัญจะ กัสสะปัง
คิลาเน ทุกขิเต ทิสวา		โพชฌังเค สัตตะ เทสะยิ
เต จะ ตัง อะภินันทิตวา	โรคา มุจจิงสุ  ตังขะเณ
เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ	โสตถิ เต โหตุ สัพพะทาฯ
   เอกะทา ธัมมะราชาปิ	เคลัญูเญูนาภิปีฬิโต
จุนทัตเถเรนะ ตัญูเญวะ	ภะณาเปตวานะ สาทะรัง
สัมโมทิตวา จะ อาพาธา	ตัมหา วุฏฐาสิ ฐานะโส
เอเ\ตนะ สัจจะวัชเชนะ.	โสตถิ เต โหตุ สัพพะทาฯ
ปะหีนา เต จะ อาพาธา	ติณณันนัมปิ มะเหสินัง
มัคคาหะตะกิเลสา วะ		ปัตตานุปปัตติธัมมะตัง
เอเตนะ สัจจะวัชเชนะ	โสตถิ เต โหต สัพพะทาฯ

	ขันธะปริตตะคาถา
วิรูปักเขหิ เม เมตตัง		เมตตัง เอราปะเถหิ เม
ฉัพยาปุตเตหิ เม เมตตัง	เมตตัง กัณหาโคตะมะเกหิ จะ
อะปาทะเกหิ เม เมตตัง	เมตตัง ทิปาทะเกหิ เม
จะตุปปะเทหิ เม เมตตัง	เมตตัง พหุปปะเทหิ เม
มา มัง อะปาทะโก หิงสิ	มา มัง หิงสิ ทิปาทะโก
มา มัง จะตุปปะโท หิงสิ	มา มัง หิงสิ พะหุปปะโท
สัพเพ สัตตา สัพเพ ปาณา	สัพเพ ภตา จะ เกวะลา
สัพเพ ภัทรานิ ปัสสันตุ 	มา กิญูจิ ปาปะมาคะมา
อัปปะมาโณ พุทโธ อัปปะมาโณ	ธัมโม อัปปะมาโณ สังโฆ
ปะมาณะวันตานิ สิริงสะปานิ อะหิ วิจฉิกา สะตะปะที อุณณานาภี
สะระพู มูสิกา กะตา เม รักขา กะตา เม ปะริตตา ปะฏิกกะมันตุ
ภูตานิ โสหัง นะโม ภะคะวะโต นะโม สัตตันนัง สัมมาสัมพุทธานังฯ

ทำ	กิจพินิจล้วน	วิจารณ์
ดี	ย่อมดลบันดาล	สุขให้
ได้	มิตรอย่าคิดหาญ 	หักญาติ
ดี	หมั่นรักษาไว้	ดั่งก้อนเกลือเค็ม


	อตีตปัจจเวกขณปาฐ
	( นำ) (หันทะ มะยะง อะตี ตะปัจจะเวกขะณะปาฐัง ภะณามะ เส)
อัช ชะ มะยา อะปัจจะเวกขิตวา ยัง จีวัรัง ปั  รภุตตัง
	จีวรใดเรายังมิ ได้พิจารณา บริโภคแล้วในวันนี้
ตัง ยาวะเทวะ สีตัสสะ ปะฏิฆาตายะ
	จีวรนั้นเราบริโภคแล้วเพียงเพื่อบำบัดความหนาว
อุณหัสสะ ปะฏิฆาตายะ
	เพือบำบัดความร้อน
ฑังสะมะกะสะวาตาตะปะสิริงสะปะสัมผัสสานัง ปะฏิฆาตายะ
	เพือบำบัดสัมผัสอันเกิดจาก เหลือบ ยุง ลม แดดัด และ สัตว์
	เลื้อยคลานทั้งหลาย
ยาวะเทวะ หิริโกปินะปะฏิจฉาทะนัตถังฯ
	เพียงเพื่อปกปิดอวัยวะที่น่าละอายฯ
อัชชะ มะยา อะปัจจะเวกขิตวา โย ปิณฑัปาโต ปะริภุตโต
	บิณฑบาตใดเรายังมิได้พิจารณา บริโภคแล้วในวันนี้
โส  เนวะ ทะวายะ นะ มะทายะ นะ มัณฑะนายะ นะ วิภูสะนายะ
	บิณฑบาตนั้นเราบริโภคแล้วไม่เพื่อเลย ไม่เพือมัวเมา ไม่เพื่อ
	สดใส ไม่เพื่อเปล่งปลั่ง
ยาวะเทวะ	อิมัสสะ กายัสสะ ฐิติยา ยาปะนายะ วิหิงสุะติยา
พรัหมะจะริยานุคคะหายะ
	เพียงเพื่อตังอยู่ได้แห่งกายนี้ เพื่อให้ชีวีตเป็นไป เพื่อระงับความ
	ลำบาก และเพื่อประพฤติพรหมจรรย์
อิติ ปุราณัญูจะ เวทะนัง ปะฏิหังขามิ นะวัญูจะ เวทะนัง นะ อุปปา
เทสสามิ
	ด้วยคิดว่าเราจะระงับเวทนาเก่าเสียด้วย จักไม่ยังเวทนาใหม่ให้
	เกิดขึ้นได้ด้วย
ยาตรา จะ เม ภะวิสสะติ  อะนะวิชชะตา จะ ผาสุวิหาโร จาติฯ
	อนึ่งความเป็นไปโดยสะดวกแห่งอัตตภาพนี้ด้วยความเป็นผู้หา
	โทษมิได้ด้วย และความเป็นอยู่โดยผาสุกด้วยจักมีแก่เรา ดังนี้   ฯ
อัชชะ มะยา อะปัจจะเวกขิตวา ยัง เสนาสะนัง ปะริภุตตัง
	เสนาสนะใดเรายังมิได้พิจารณา บริโภคแล้วในวันนี้ 
ตัง ยาวะเทวะ สีตัสสะ ปะฏิฆาตายะ
	เสนาสนะนั้นเราบริโภคแล้วเพียงเพื่อบำบัดความหนาว
อุณหัสสะ ปะฏิฆาตายะ
	เพื่อบำบัดความร้อน
ฑังสะมะกะสะวาตาตะปะสิริงสะปะสัมผัสสานัง ปะฏิฆาตายะ
	เพื่อบำบัดสัมผัสอันเกิดจาก เหลือบ ยุง ลม แดด, และ
	สัตว์เลื้อยคลานทั้งหลาย
ยาวะเทวะ อุตุปะริสสะยะวิโนทะนัง ปะฏิสัลลานารามัตถังฯ
	เพียงเพื่อบรรเทาอันตรายอันเกิดจากดินฟ้าอากาศ แลัวเพื่ อ
	ความเป็นผู้ยินดีอยู่ได้ในที่หลีกเร้นสำหรับภาวนา ฯ
อัชชะ มะยา อะปัจจะเวกขิตวา โย คิลานะปัจจะยะเภสัชชะปะริกขาโร
ปะริภุตโต
	คิลานเภสัชบริขารใดเรายังมิได้พิจารณา บริโภคแล้วในวันนี้
โส ยาวะเทวะ อุปปันนานัง เวยยาพาธิกานัง เวทะนานัง ปะฏิฆาตายะ
	คิลานเภสัชบริขารนั้นเราบริโภคแล้ว,เพียงเพื่อบำบัดทุกเวทนา
	อันเกิดขึ้นแล้ว มีอาพาธต่าง ๆ เป็นมล
อัพยาปัชฌะปะระมะตายาติฯ
	เพื่อความเป็นผู้ไม่มีโรคเบียดเบียนเป็นอย่างยิ่ง ดังนี้ ฯ

	กรวดน้ำตอนเย็น
	อุททิสสะนาธิฎฐานัคาถา
(นำ) หันทะ มะยัง อุททิสสะนาธิฎฐ านะคาถาโย ภะณามะ เปั
อิมินา ปุญูญะกัมเมนะ		ด้วยบุญูนี้ อุทิศให้
อุปัชฌายา คุณุตตะรา,	อุปัชฌาย์ ผู้เลิศคุณ
อาจะริย ปะการา จะ		และอาจารย์ ผู้เกื้อหนุน
มาตาปิตา จะ ญูาตะกา,	ทั้งพ่อแม่ และปวงญาติ
สุริโย จันทิมา ราชา		สูรย์จันทร์ และราชา
คุณะวันตา นะราปิ จะ	ผู้ทรงคุณ และสูงชาติ
พรัหมะมารา จะ อินทา จะ	พรหมมาร และอินทราช
โลกะปาลา จะ เทวะตา	ทั้งทวยเทพ และโลกบาล
ยะโม มิตตา มะนุสสา จะ	ยมราช มนุษย์ มิตร
มัชฌัตตา เวริกาปิ จะ		ผู้เป็นกลาง ผู้จองผลาญ
สัพเพ สัตตา สุขี โหนตุ	ขอให้เป็นสุขศาสนต์ทุกทั่วหน้า
			อย่าทุกข์ทน
ปุญูญานิ ปะกะตานิ เม	บุญผองที่ข้าทำ จงช่วยอำนวยศุภผล
สุขัง จะ	ติวิธัง เทนตุ	ให้สุขสามอย่างล้น
ขิปปัง ปาเปถะ โว มะตัง	ให้ลุถึงนิพพานพลัน
   อิมินา ปุญูญะกัมเมนะ	ด้วยบุญนี้ที่เราทำ
อิมินา อุททิเสนะ จะ		และอุทิศให้ปวงสัตว์
ขิปปาหัง สุละเภ เจวะ	เราพลันได้ซึ่งการตัด
ตัณหุปาทืานะเฉทะนัง	ตัวตัณหา อุปาทาน
เย สันตาเน หินา ธัมมา	สิ่งชั่วในดวงใจ
ยาวะ นิพพานะโต มะมัง	กว่าเราจะถึง นิพพาน
นัสสันตุ สัพพะทา เยวะ	มลายสิ้น จากสันดาน
ยัตถะ ชาโต ภะเว ภะเว	ทุก ๆ ภพ ที่เราเกิด
อุชุจิตตัง สะติปัญญูา		มีจิตตรงและสติ ทั้งปัญญาอันประเสร ิฐ
สัลเลโข	วิริยัมหินา		พร้อมทั้งความเพียรเลิศ
			เป็น เครื่องขูดกิเลสหาย
มารา ละภันตุ โนกาสัง	โอกาสอย่าพึงมีแก่หมู่มาร
			สิ้นทั้งหลาย
กาตุญูจะ วิริเยสุ  เม		เป็นช่อง ประทุษร้าย, ทำลายล้าง
			ความเพียรจม
พุทธาทิปะวะโร นาโถ	พระพุทธะ ผู้บวรนาถ
ธัมโม นาโถ วะรุตตะโม	พระธรรมเป็นที่พึ่งอันอุดม
นาโถ ปัจเจกะพุทโธ จะ	พระปัจเจกะพุทธะ สมทบ
สังโฆ นาโถตตะโร มะมัง	พระสงฆ์เป็นที่พึ่งผยอง
เตโสตตะมานุภาเวนะ		ด้วยอานุภาพนั้u
มาโรกาสัง ละภันตุ มา..	ขอหมู่มารอย่าได้ช่อง

	คำแผ่เมตตา
สัพเพ สัตตา,
	อันว่าสัตว์ทั้งหลาย, ที่เป็นเพื่อนทุกข,์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย
ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น 	
	อะเวรา โหนตุ,
จงเป็นสุข เป็นสุขเถิด, อย่าได้มีเวรแก่กัน และกันเลย
	อัพพะยาปัชฌา โหนตุ
จงเป็นสุข เป็นสุขเถิด, อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย
	อะนีฆา โหนตุ,
จงเป็นสุข เป็นสุขเถิด, อย่าได้มีความทุกข์กาย ทุกข์ใจเลย
	สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ
จงมีความสุขกาย สุขใจ, รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัย ทั้งสิ้นเถิด
ลัตว์ทั้งหลายทั้งปวง, ที่ถึงทุกข์, ขอให้พ้นจากทุกข์
สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง, ที่ถึงภัย, ขอให้พ้นจากภัย
สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง, ที่ถึงโศก, ขอให้พ้นจากโศก ทุกตนทุกคนเทอญ

	คำอาราธนาศีล 5
	มะยัง ภันเต วิสุง วิสุง รักขะณัตถายะ ติสะระเณนะ สะหะ ปัญจะ
สีลานิ ยาจามะ,
	ทุติยัมปิ มะยัง ภันเต วิสุง วิสุง รักขะณัตถายะ ติสะระเณนะ
สะหะ ปัญจะ สีลานิ ยาจามะ
	ตะติยัมปิ มะยัง ภันเต วิสุง วิสุง รักขะณัตถายะ ติสะระเณนะ
สะหะ ปัญูจะ สีลานิ ยาจามะ
	**(ถ้าคนเดียว เปลี่ยน มะยัง เป็น อะหัง ยาจามะ เป็น ยาจามิ)
	(ถ้าศีล ๘ เปลี่ยน ปัญูจะ เป็น อัฏฐ)
	ต่อนนี้ คอยตั้งใจรับสรณคมน์และศีลโดยเคารพ คือประนมมือ
ว่าตามคำที่พระสงฆ์บอกเป็นตอน ๆ ว่า
	นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ (๓ จบ)
	พุทธัง สะระณังคัจฉามิ
	ธัมมัง สะระณังคัจฉามิ
	สังฆัง สะระณังคัจฉามิ
	ทุติยัมปิ	พุทธัง	สะระณังคัจฉามิ
	ทุติยัมปิ	ธัมมัง	สะระณังคัจฉามิ
	ทุติยัมปิ	สังฆัง	สะระณังคัจฉามิ
	ตะติยัมปิ	พุทธัง	สะระณังคัจฉามิ
	ตะติยัมปิ	ธัมมัง	สะระณังคัจฉามิ
	ตะติยัมปิ	สังฆัง	สะระณังคัจฉามิ
เมื่อพระสงฆ์ว่า	" ติสะระณะคะมะน ง นิฏฐิตัง "
	พึงรับพร้อมกันว่า	" อามะ ภันเต "
๑. ปาณาติปาตา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ.
๒. อะทินนาทานา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ.
๓. กาเมสุ มิจฉาจารา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ.
๔. มุสาวาทา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ.
๕. สุราเมระยะมัชชะปะมาทัฏฐานา เวระมะณี สิกขาปะทัง
สะมาทิยามิ.
	*** (ถ้าสมาทานศีล 8 หรือ ศีลอุโบฬถ ให้เปลี่ยนข้อที่ 3 เป็น
อะพรัหมะจะริยา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ และเพิ่มอีก 3 ข้อ)
- คือ -
๖. วิกาละโภชะนา เวระมะณี สิกขาปะทัง สะมาทิยามิ
๗. นัจจะคีตะ วาทิตะ วิสูกะทัสสะนา มาลาคันธะ วิเลปะนะ
ธาระณะ มัณฑะณะ วิภูสะนัฏฐานา เวระมะณี สิกขาปะทัง
สะมาทิยามิ
๘. อุจจาสะยะนะมะหาสะยะนา เวระมะณี สิกขาปะทัง
สะมาทิยามิ.
อิมานิ ปัญจะ (อัฏฐะ) ลิกขาปะทานิ
สีเลนะ สุคะติง ยันติ	ลีเลนะ โภคะลัมปะทา
สีเลนะ นิพพุติง ยันติ	ตัสมา สีลัง วิโสธะเยฯ
	(พึงรับพร้อมกันว่า สาธุ  )

	คำอาราธนาพระปริตร
   วิปัตติปะฏิพาหายะ		สัพพะสัมปัตติสิทธิยา
สัพพะทุกขะ วินาสยะ	ปริตตัง พรูถะ มังคะลัง
วิปัตติปะฏิพาหายะ		สัพพะสัมปัตติสิทธิยา
ปัพพะภะยะ วินาสายะ	ปริตตัง พรูถะ มังคะลัง
วิปัตติปะฏิพาหายะ		สัพพะสัมปัตติสิทธิยา	. 
สัพพะโรคะ วินาwายะ	ปริตตัง พรูถะ มังคะลัง

	คำอาราธนาธรรม
พรัหมา จะ โลกาธิปะตี สะหัมปะติ
กัตอัญูชะลี อันธิวะรัง อะยาจะถะ
สันตีธะ สัตตาปะระชักขะชาติกา
เทเสตุ ธัมมัง อะนุกัมปิมัง ปะชัง.

	คำถวายสังฆทาน (ทั่วไป)
   อิมานิ มะยัง ภันเต ภัตตานิ สะปะริวารานิ ภิกขุสังฆัสสะ โอ
โณชะยามะ สาธุ โน ภันเต ภิกขุสังโฆ อิมานิ ภัตตานิ สะปะริวารานิ
ปะฏิคคัณหาตุ, อัมหากัง, ทีฆะรัตตัง, หิตายะ สุขายะ
   ข้าแต่พระสงฆ์ผู้เจริญ, ข้าพเจ้าทั้งหลาย	ขอน้อมถวายภัตตาหาร
กับทั้งบริวารทั้งหลายเหล่านี้ แด่พระภิกษุสงฆ์ ขอพระภิกษุสงฆ์จงรับ
ภัตตาหาร	กับทั้งบริวารทั้งหลายเหล่านี้ ของข้าพเจ้าทั้งหลาย เพิ่อ
ประโยชน์และความสุข, แก่ข้าพเจ้าทั้งหลาย, ตลอดกาลนาน เทอญฯ

	คำถวายสังฆทาน (เพื่ออุทิศให้ผู้ตาย)
  อิมานิ, มะยัง ภันเต, มะตะกะภัตตานิ, สะปะริวารานิ, ภิกขุสังฆัสสะ,
โอโณชะยามะ, สาธุ โน ภันเต, ภิกขุสังโฆ, อิมานิ, มะตะกะภัตตานิ,
สะปะริวารานิ, ปะฏิคคัณหาตุ อัมหากัญูเจวะ, มาตาปิตุอาทีนัญูจะ,
ญูาตะกานัง, กาละกะตานัง, ทีฆะรัตตัง, หิตายะ, สุขายะ.
   ข้าแต่พระสงฆ์ผู้เจริญู, ข้าพเจ้าทั้งหลาย,	ขอน้อมถวายภัตตาหาร
เพื่อผู้ล่วงลับไปแล้ว,	กับทั้งบริวารทั้งหลายเหล่านี้, แด่พระภิกษสงฆ์,
ขอพระภิกษุสงฆ์จงรับ, ภัตตาหารเพื่อผู้ล่วงลับไปแล้ว,	กับทั้งบริวาร
ทั้งหลายเหล่านี้, ของข้าพเจ้าทั้งหลาย, เพื่อประโยชu์	และความสุข,แก่
ข้าพเจ้าทั้งหลายด้วย	แก่ปิยะชนทั้งหลาย	มีมารดาบิดาเป็นต้นด้วย
ตลอดกาลนาน เทอญ ฯ

	คำถวายข้าวพระพุทธ
อิมัง สูปะพยัญูชะนะสัมปันนัง สาลีนัง
โอทะนัง อุทะกัง วะรัง พุทธัสสะ ปูเชมิ.

	คำลาข้าวพระพุทธ
เสสัง มังคะลัง ยาจามิ.
ข้าพเจ้าขอส่วนที่เหลิออันเป็นมงคล

	คำภาวนาเวลาไปเยี่ยมศพ
อะวัสสัง มะยา มะริ ตัพพัง.

	คำภาวนาเวลารดน้ำศพ
(แบบที่ ๑) กายะกัมมัง วะจีกัมมัง มะโนกัมมัง อะโหสิกัมมัง สัพพะปาปัง
	วินัสสะตุ
(แบบที ๒)อิทัง มะตะกะสะรีรัง อุทะกัง วิยะ สิญจิตัง อะโหสิกัมมัง

	คำอธิษฐานเมื่อจบของต่าง ๆ ถวายพระ
สุทินนัง วะตะ เม ทานัง อาสาวักขะยาวะหัง
นิพพานัง โหตุ เม อะนาคะเต กาเล

	อยู่ให้ดี	มีธรรม	ประจำจิต
	ดีจะติด	ต่อตั้ง	เมื่อยังอยู่
	ไปให้ดี	มีธรรม	เข้าค้ำชู
	ดีจะอยู่	ยามพราก	เมื่อจากเอย
	สารธรรมคำกลอน...หลวงตาชี


	คำพิจารณาอาการ ๓๒
	(นำ) หันทะ มะยัง ทะวัตติงสากา. ระปาฐัง ภะณามะเส ฯ
อะยัง โข เม กาโย		กายของเรานี้แล 
อุทธัง ปาทะตะลา		เบื้องบนแต่พื้นเท้าขึ้นมา
อะโธ เกฐะมัตถะกา		เบื้องต่ำแต่ปลายผมลงไป
ตะจะปะริยันโต		มีหนังหุ้มอยู่เป็นที่สุดรอบ
ปูโร นานัปปะการัสสะ อะสุจิโน	เต็มไปด้วยของไม่สะอาด
			มีประการต่างๆ
อัตถิ อิมัสสะมิง กาเย		มีอยู่ในกายนี้
เกสา	ผมทั้งหลาย	โลมา	ขนทั้งหลาย
นะขา	เล็บทั้งหลาย	ทันตา	ฟันทั้งหลาย
ตะโจ	หนัง		มังสัง	เนื้อ
นะหารู	เอ็นทั้งหลาย	อัฏฐี	กระดูกทั้งหลาย
อัฏฐิมิญชังเยื่อในกระดูก	วักกัง	ม้าม
หะทะยัง	หัวใจ		ยะกะนัง	ตับ
กิโลมะกัง	พังผืด		ปิหะกัง	ไต
ปัปผาสัง	ปอด		อันตัง	ไส ้ใหญ่
อันตะคุณัง ไส้น้อย		อุทะริยัง	อาหารใหม่
กะรีสัง	อาหารเก่า		ปิตตัง	น้ำดี
เสมหัง	น้ำเสลด		ปุพโพ	น้ำเหลือง
โลหิตัง	นำเลือด		เสโท	น้ำเหงื่อ
เมโท	น้ำมันข้น		อัฐสุ	น้ำตา
วะสา	น้ำมันเหลว	เขโฬ	น้ำลาย
สิงฆาณิกา	น้ำมูก		ละสิกา	น้ำไขข้อ
มุตตัง	น้ำมูตร
มัตถะเก มัตถะลุงคัง		เยื่อในสมอง
อะยัง โข เม กาโย		กายของเรานี้อย่างนี้
อุทธัง ปาทะตะลา		เบื้องบนแต่พื้นเท้าขึ้นมา
อะโธ เกสะมัตถะกา		เบื้องต่ำแต่ปลายผมลงไป
ตะจะ ปะริยันโต		มีหนังหุ้มอยู่เป็นที่สุดรอบ
ปูโร นานัปปะการัสสะ อะสุจิโน	เต็มไปด้วยของไม่สัอาด
			มีประการต่างๆ อย่างนี้แลฯ

	อะภิณหะปัจจะเวกขณะปาฐะ
(นำ) หันทะมะยัง อะภิณหะ ปัจจัเวกขะณะปาฐัง ภาณามะเส
ชะรา ธัมโมมหิ 		เรามีความแก่เป็นธรรมดา
ชะรัง อะนะตีโต (อะนะตีตา)	เราจักไม่ล่วงพ้นความแก่ไปได้
พะยาธิ ธัมโมมหิ		เรามีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา
พะยาธิง อะนะตีโต (อะนะตีตา)	เราจักไม่ล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปได้
มะระณะ ธัมโมมหิ		เรามีความตายเป็นธรรมดา
มะระณังอะนะตุโต (อะนะตีตา)	เราจักไม่ล่วงพ้นความตายไปได้
สัพเพหิ เม ปิเยหิ มะนาเปหิ นานา ภาโว วินาภาโว	เราจักละเว้นเป็นต่างๆ
			คือว่า จะพลัดพรากจากของรักของเจริญใจทั้งหลายทั้งปวง
กัมมัสสะโกมหิ 		ราเป็นผู้มีกรรมเป็นของของตน
กัมมะทายาโท (ยาทา)	เป็นผู้รับผลของกรรม
กัมมะโยนิ			นผู้มีกรรมเป็นกำเนิด
กัมมะพันธุ			เป็นผู้มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์
กัมมะปะฏิสะระโณ (สะระณา)	เป็นผู้นีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย
ยัง กัมมัง กะริสสามิ		เราจักทำกรรมอันใดไว้
กัลยาณัง วา ปาปะกัง วา	เป็นบุญหรือเป็นบาป
ตัสสะ ทายาโท ภะวิสสะติ	เราจักเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น
เอวัง อัมเหหิ  อะภิณหัง ปัจจะเวกขิตตัพพัง	เราทั้งหลายพึงพิจารณาเนือง ๆ
				อย่างนี้ แล...ฯ

	คำสาธุการเมิ่อพระเทศน์จบ
   อะหัง พุทธัญจะ ธัมมัญจะ สังฆัญูจะ สะระณัง
คะโจา (คะตา)*
อุปาสะกัตตัง (อุปาสิกัตตัง) เทเสสิง, ภิกขุสังฆัสสะ สัมมุขา
เอตัง เม สะระณัง เขมัง เอตัง สะระณะมุตตะมัง
เอตัง สะระณะ มาคัมมะ, สัพพะทุกขา ปะมุจจะเย
ยะถา พะลัง จะเรยยาหัง สัมมาสัมพุทธะสาสะนัง
ทุกขะนิสสะระณัสเสวะ, ภาคีอัสสัง (ภาคีนิสสัง) อะนาคะเต
   กาเยนะ วาจายะ วะ เจตะสา วา, พุทเธ กุกัมมัง ปะกะตัง
มะยา ยัง, พุทโธ ปะฏิคคัณหะตุ อัจจะยันตัง, กาลันตะเร
สังวะริตุง วะ พุทเธ..

*  ผู้ชายว่า คะโต	ผู้หญิงว่า คะตา
   กาเยนะ วาจายะ วะ เจตะสา วา ธัมเม กุกัมมัง ปะกะตัง
มะยา ยัง.	ธัมโม ปะฏิคคัณหะตุ อัจจะยันตัง, กาลันตะเร
สังวะริตุง วะ ธัมเม.
   กาเยนะ วาจายะ วะ เจตะสาวา, สังเฆกุกัมมัง ปะกะตัง
มะยา ยัง  สังโฆ ปะฏิคคัณหะตุ อัจจะยันตัง, กาลันตะเร.
สังวะริตุง วะ สังเฆ....

	คำวันทาพระ
   อุกาสะ วันทามิ ภันเต เจติยัง สัพพัง สัพพัตถะ ฐาเน
ปะติฏฐิตา	สารีริกะธาต มหาโพธิง พทธะรูปัง สะกะลัง วะจะสา
มะนะสา เจวะ วันทาเมเต ตะถาคะเต สะยะเน อาสะเน ฐาเน
คะมะเน จาปิ สัพพะทา (กราบ)
   วันทามิ	ภันเต สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะ เม ภันเต มะยา
กะตัง ปุญญัง สามินา อะนุโมทิตัพพัง สามินา กะตัง ปุญญูง มัยหัง
ทาตัพพัง สาธุ สาธุ อะนุโมทามิ ฯ
	*********
ปิดหูซ้ายขวา 	ปิตตาสองข้าง	ปิดปากเสียบ้าง
แล้วจะนั่งสบาย...
ขืนเปิดตาดู	ขืนเปิดหูฟัง 	เปิดปากเสียงดัง
แล้วจะนั่งวุ่นวาย...

	โอวาทปาติโมกขคาถา
ปัพพะปาปัสสะ อะกะระณัง		การไม่ทำบาปทั้งปวง
กุสะลัสสุปะสัมปะทา			การทำกุศลให้ถึงพร้อม
สัจิตตัปัริโยทะปะนัง			การชำระจิคของตนให้ผ่องใส
เอตัง พุทธานะสา๙ะนัง		ธรรม 3 อย่างนี้ เป็นคำสั่งสอน ของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย
ขันตี ปะระมัง ตะโป ตีติกขา		ขันติ คิอความอดกลั้น เป็นเครื่องเผากิเลสอย่างยิ่ง
นิพพานัง ปะระมัง วะทันติ พุทธา	ผู้รู้ทั้งหลาย กล่าวพระนิพพานว่าเป็นธรรมอันยิ่ง
นะ หิ ปัพพะชิโต ปะรูปะฆาตี		ผู้กำจัดสัตว์อื่นอยู่ ไม่ชื่อว่าเป็นบรรพชิตเลย
สะมะโณ โหติ ปะรัง วิเหฐ ะยันโต	ผู้ทำสัตว์อื่นให้ลำบากอยู่ ไม่ชื่อว่าเป็นสมณะเลย
อะนปะวาโท อะนปะฆาโต		การไม่พูดร้าย การไม่ทำร้าย
ปาฏิโมกเข จะ สังวะโร		การสำรวมในปาติโมกข์
มัตตัญูญุตา จะ ภัตตัสมิง		ความเป็นผู้รู้ประมาณในการบริโภค
ปันตัญูจะ สะยะนาสะนัง		การนอน การนั่ง ในที่อันสงัด
อะธิจิตเต จะ อาโยโค			ความหมั่นประกอบในการทำจิตให้ยิ่ง
เอตัง พุทธานะสาสะนัง		ธรรม 6 อย่างนี้ เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลายฯ

	อานิสงส์เมตตา
เอวัมเม สุตัง			อันข้าพเจ้า (คือ พระอานนท์เถระ) ได้สดับมาแล้วอยfางนี้
เอกัง สะมะยัง ภะคะวา		สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้า
สาวัตถิยัง วิหะระติ			เสด็จประทับอย่ที่เชตวันมหาวิหาร
เชตะวะเน อะนาถะปิณฑิกัสสะ อาราเม 	ซึ่งเป็นอารามของอนาถบิณฑิกคฤหบดี ใกล้เมืองสาวัตถื
ตัตระโข ภะคะวา ภิกขู่ อามันเตสิ 	ในกาลนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสเรียกพระภิกษุทั้งหลายว่า
ภิกขะโวติ				ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
ภะทันเตติ เต ภิกขู ภะคะวะโต ปัจจัสโสสุง ภิกษุเหล่านั้นทุลรับว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ
ภะคะวา เอตะทะโวจะ		พระผู้มีพระภาคเจ้า ได้ตรัสคำนี้ว่า

เมตตายะ ภิกขะเว เจโตวิมุตติยา 	ดู ก่อน ภิกษุทั้งหลาย เมตตาอันเป็นไปเพื่อความหลุดพ้นแห่งจิตนี้
อาเส วตายะ ภาวิตายะ		อันบุคคลบำเพ็ญูจนคุ้นแล้ว ทำให้มากแล้ว	.
พะหุลีกะตายะ ยานีกะตายะ		ทำให้มากคือ ชำนาญูให้เป็นยวดยานของใจ
วัตถุกะตายะ อะนุฏฐิตายะ		ให้เป็นที่อยู่ของ  จิตตั้งไว้เป็นนิตย์
ปะริจิตายะ สุสะมารัทธายะ		อันบุคคลสั่งสมอบรมแล้ว บำเพ็ญูดีแล้ว
เอกาทะสานิสังสา ปาฏิกังขา		ย่อมมีอานิสงส์ สิบเอ็ดประการ
กะตะเม เอกาทะสะ			อานิสงส์สิบเอ็ดปร ะการ อะไรบ้าง .
สุขัง สุปะติ 			คือ (ผู้เจริญูเมตตาจิตนั้น) หลับอยู่ก็เป็นสุขสบาย
สุขัง ปะฏิพุชฌะติ			ตื่นขึ้น ก็เป็นสุขสบาย
นะ ปาปะกัง สุปินัง ปัสสะติ 		ไม่ฝันร้าย
มะนุสสานัง  ปิโย โหติ 		เป็นที่ รักของเหล่ามนุษย์ทั้งหลาย
อะมะนุสสานัง ปิโย โหติ		เป็นที่รักของเหล่าอมนุษย์ทั่วไป
เทวะตา รักขันติ 			เทวดาย่อมคุ้มครองรักษา
นาสสะ อัคคิ วา วิสัง วา สัตถัง วา กะมะติ	ไฟก็ดี ยาพิษก็ดี ศัตราก็ดี ย่อมทำอันตรายไม่ได้0 
ตุวะฏัง  จัตตัง สะมาธิยะติ		จิตย่อมเป็นสมาธิได้รวดเร็ว
มุขะวัณโณ วิปปะสีทะติ		ผิวหน้าย่อมผ่องใส
อะสัมมุฬโห กาลัง กะโรติ		เป็นผู้ไม่ลุ่มหลง ทำกาลกิริยาตาย
อุตตะริง อัปปะฏิวิชฌันโต		เมิ่อยังไม่บรรลุคุณวิเศษ อันยิ่ง ๆ ขึ้นไป
พรัหมะโลกปะโค โหติ		ย่อมเป็นผู้เข้าถึงพรหมโลกแล
เมตตายะ ภิกขะเว เจโต  วิมุตติยา	ดูก่อน ภิกษุทั้งหลาย เมตตาอันเป็นไปเพื่อความหลุดพ้นแห่งจิตนี้
อาเสวิตายะ ภาวิตายะ		อันบุคคลบำเพ็ญจนคุ้นแล้ว ทำให้มากแล้ว
พะหุลีกะตายะ ยานีกะตายะ		ทำให้มาก คือชำนาญให้เป็นยวดยานของใจ
วัตถุกะตายะ อะนุฏฐิคายะ		ทำให้เป็นที่อยู่ของใจ ตั้งไว้เป็นนิตย์
ปะริจิตายะ สุสะมารัทธายะ		อันบุคคลสั่งสมอบรมแล้ว บำเพ็ญให้มากแล้ว
อิเม เอกะสานิสังสา ปาฏิกังขาติ		ย่อมมีอานิสงส์สิบเอ็ดประการ
อิทะมะโว จะ ภะคะวา		พระผู้มีพระภาคเจ้า ได้ ตรัสธรรมปริยายอันนั้นแล้ว
อัตตะมะนา เต ภิกขู  ภะคะวะโต		พระภิกษุทั้งหลายเหล่านั้น ก็มีใจยินดื
ภาสิตัง อะภินันทุนติ			พอใจในภาษิตของพระผ้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้นฯ

	พระพุทธคุณ
อิติปิโส ภะคะวา อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ วิชชาจะระณะสัมปันโน สุคะโต โลกะวิทู
อะนุตตะโร ปุริสะทัมมะสาระถิ สัตถา เทวะมะนุสสานัง พุทโธ ภะคะวาติ
	สวดเป็นทำนองสรภัญูญะ
(นำ)องค์ใดพระสัมพุทธ,	(รับพร้อมกัน) สุวิสุทธะสันดาน
ตัดมูลกิเลสมาร		บมิหม่นมิหมองมัว
หนี่งในพระทัยท่าน		ก็เบิกบานคือดอกบัว
ราคีบ่พันพัว		สุวคนธะกำจร
องค์ใดประกอบด้วย		พระกรุณาดังสาคร
โปรดหมู่ประชากร		มะละโอฆะกันดาร
ชี้ทางบรรเทาทุกข์		และชี้สุขเกษมศานต์
ชี้ทางพระนฤพาน		อันพ้นโศกวิโยคภัย
พร้อมเบญจะพิธจัก		ษุจรัสวิมลใส
เห็นเหตุที่ใกล้ใกล		ก็เจนจบประจักษ์จริง
กำจัดน้ำใจหยาบ		สันดานบาปทั้งชายหญิง
สัตว์โลกได้พึ่งพิง		มะละบาปบำเพ็ญูบุญู
ข้าขอประณตน้อม		ศิรเกล้าบังคมคุณ
สัมพุทธการุญู		ญู ภาพนั้นนิรันดร (กราบ)

* พระยาศรีสุนทรโวหาร(น้อย อาจารยางกูร)

	พระธรรมคุณ
สวากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม สันทิฏฐิโกอะกาลิโกเอหิปัสสิโกโอปะนะยิโกปัจจัตตังเวทิตัพโพ
วิญูญูหีติ
	สวดเป็นทำนองสรภัญูญูะ
(นำ) ธรรมะคิอคุณากร (รับพร้อมกัน) ส่วนชอบสาทร 	ดุจดวงประทีปชัชวาล
แห่งองค์พระศาสดาจารย์	ส่องสัตว์สันดาน 	สว่างกระจ่างใจมล
ธรรมใดนับโดยมรรคผล	เป็นแปดพีงยล 	และเก้ากับทั้งนฤพาน
สมญูาโลกอุดรพิสดาร	อันลึกโอฬาร 	พิสุทธิ์พิเศษสุกใส
อีกธรรมต้นทางครรไล	นามขนานขานไข	ปฏิบัติปริยัติเป็นสอง
คือทางดำเนินดุจครอง	ให้ล่วงลุปอง	ยังโลกอุดรโดยตรง
ข้าขอโอนอ่อนอุตมงค์		นบธรรมจำนง	ด้วยจิตแลักายวาจา (กราบ)

	พระสังฆคุณ
สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ อุชุปะฏิปันโน  ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ ญายะ
ปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ สามีจิปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ ยะทิทัง จัตตาริ
ปุริสะยุคานิ อัฏฐ ะ ปุริสะปุคคะลา เอสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ อาหุเนยโย ปาหุเนยโย
ทักขิเณยโย อัญชะลีกะระณีโย อะนุตตะรัง ปุญูญูกเขตตัง โลกัสสาติ
	สวดทำนองสรภัญูญูะ
(นำ) สงฆ์ใดสาวกศาสดา (รับพร้อมกัน) รับปฏิบัติมา	แต่องค์สมเด็จภควันต์
เห็นแจ้งจตุสัจเสร็จบรร	ลุทางที่อัน		ระงับและตับทุกข์ภัย
โดยเสด็จพระผู้ตรัสไตร	ปัญญาผ่องใส	สะอาดและปราศมัวหมอง
เหินห่างทางข้าศึกปอง	บมิลำพอง		ด้วยกายและวาจาใจ
เป็นเนื้อนาบุญอันไพ-		ศาลแด่โลกัย	และเกิดพิบูลย์พูนผล
สมญูาเอารสทศพล		มีคุณอนนต์	เอนกจะนับเหลือตรา
ข้าขอนบหมู่พระศรา-	พกทรงคุณา	นุคุณประดุจรำพัน
ด้วยเดชบุญูข้าอภิวันท์	พระไตรรัตน์อัน 	อุดมดิเรกนิรัติสัย
จงช่วยขจัดโพยพัย		อันตรายใดใด	จงดับและกลับเสื่อมศูนย์ (กราบ)

	ผู้รักสงบ	ไม่ว่าใครให้เจ็บช้ำ	ไม่ทำใครให้โกรธเคือง
	สำรวมเรื่องปาฏิโมกข์ บริโภคแต่พอดี


	พระคาถาชินปัญูชร*
๑. ชะยาสะนากะตา พุทธา เชตวา มารัง สะวาหะนัง จะตุสัจจาสะภัง ระสัง เย ปิวงสุ นะราสะภา
๒. ตัณหังกะราทะโย พุทธา พุทธา อัฏฐะวีสะติ นายะกา สัพเพ ปะติฏฐิตา มัยหัง มัตถะเก เต
มุนิสสะรา
๓. สีเส ปะติฏฐิโต มัยหัง พุทโธ ธัมโม ทะวิโลจะเน สังโฆ ปะคิฏฐิโต มัยหัง อุเร สัพพะ
คุณากะโร
๔. หะทะเย เม อะนุรุทโธ สารีปุตโต จะ ทักขิเณ โกณฑัญโญ ปิฏฐิภาคัสมิง โมคคัลลาโน
จวามะเก
๕. ทักขิเณ สะวะเน มัยหัง อาสุง อานันทะราหุโล กัสสะโป จะ มะหานาโม อุภาสุง วามะโฐตะเก
๖. เกสะโต ปิฏฐิภาคัสมิง สุริโยวะ ปะภังกะโร นิสินโน สิริสัมปันโน โสภิโต มุนิปุงคะโว
๗. กุมาระกัสสะโป เถโร มะเหสี จิตตะวาทะโก โส มัยหัง วะทะเน นิจจัง ปะติฏฐาสิ คุณากะโร
๘. ปุญโณ อังคุลิมาโล จะ อุปาลี นันทะสีวะลี เถร ปัญูจะ อิเม ชาตา นะลาเต ติละกา มะมะ
๙. เสสาสีติ มะหาเถรา วิชิตา ชินะสาวะกา เอเตสีติ มะหาเถรา ชิตะวันโต ชิโนระสา ชะลันตา
สีละเตเชนะ อังคะมังเคสุ สัณฐิตา
๑๐. ระตะนัง ปุระโต อาสิ ทักขิเณ เมตตะสุตตะกัง ธะชัคคัง ปัจฉะโต อาสิ วาเม อังคุลิมาละกัง
๑๑. ขันธะโมระปะริตตัญูจะ อาฏานาฏิยะสุตตะกัง อากาเส ฉะทะนัง อาสิ เสสา ปาการะสัณฐิตา
๑๒. ชินานาวะระสังยุตตา สัตตัปปาการะลังกะตา วาตะปิตตาทิสัญูชาตา พาหิรัชฌัตตุปัททะวา
๑๓. อะเสสา  วินะยังยันตุ อะนันตะชินะเตชะสา วะสะโต เม สะ กิจเจนะ สะทา สัมพุทธะปัญูชะเร
๑๔. ชินะปัญูชะระมัชฌัมหิ วิหะรันตัง มะหีตะเล สะทา ปาเลนตุ มัง สัพเพ เต มะหาปุริสาสะภา
๑๕. อิจเจวะมันโตสุคุตโต สุรักโข
	ชินานุภาเวนะ	ชิตุปัททะโว
	ธัมมานุภาเวนะ	ชิตาริสังโฆ
	สังฆานุภาเวนะ	ชิตันตะราโย
	สัทธัมมานุภาวะปาลิโต จรามิ ชินะปัญูชะเรติ.
	
*ของท่านเจ้าประคุณสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต) พฺรหฺมรังษี

	ผลของกรรมดีและกรรมชั่ว
ทำให้มนุษย์มีชีวิตแตกต่างกัน
	กรรมชั่ว
ฆ่าสัตว์			คนอายุสั้น
เบึยดเบียนสัตว์		ขี้โรค
โกรธและพยาบาท		ผิวพรรณหยาบ
ริษยาคนอื่น		ไม่มีเดชานุภาพ
ตระหนี่ขี้เหนียว		มีความยากจน
ถือตัว หยิ่ง จองหอง		เกิดในตระกูลต่ำ
ดื่มสุราเมรัย ยาเสพติด	มีปัญูญูาทราม

	กรรมดี
ไม่ฆ่าสัตว์			คนอายุยืน
ไม่เบียดเบียนสัตว์		สุขภาพดี
อดทน ไม่โกรธ		ผิวพรรณดี
ไมริษยาคนอื่น		มีเดชานุภาพมาก
บริจาคทาน เสียสละ		มีสมบัติมาก
อ่อนน้อมถ่อมตน		มีตระกูลสูงศักดิ์
คบบัณฑิต			มีปัญูญูามาก
	***


	วัดไทยกรุงวอชิงตัน,ดี.ซี.

จากหลากหลายอาชีพรีบเร่งหา
ทั้งพ่อค้าประชาชนคนไกลบ้าน
ทั้งนักเรียนนักศึกษาข้าราชการ
จากสถานแดนไทยไกลบ้านมา
	สู่ดินแดนศิวิไลซ ์ไปทุกอย่าง
	สิ่งก่อสร้างล้วนแต่แลก้าวหน้า
	ความเจริญทางวัตถุทะลุฟัา
	เจริญตาเจริญใจชวนให้มอง
สิ่งเหล่านี้หาใช่ความใฝ่ฝัน
สิ่งเป็นขวัญวิญญาคราเศร้าหมอง
คือที่พึ่งทางใจไทยหวังปอง
จึงเรียกร้องร่ำหานาถธรรม
	สิ่งบำรุงบำเรอที่ปรุงแต่ง
	ทกุทุกแห่งมีพร้อมล้อมรอบกลำ
	แต่ความเหงาเหว่ว้าพาระกำ
	เป็นเหตุนำให้เราเข้าหากัน
จึงก่อตั้งชมรมเราชาวพุทธ
มิได้หยุดแค่นี้สามัคคีมัน
ตั้งสมาคมชาวพุทธวอชิงตัน
นี้คือวันแสงทองเราผองไทย
	ท่าน พันเอกปราโมชช์ ถาวรฉันท์
	สู้ฝ่าฟันเป็นประธานการแก้ไข
	รวมสมาชิก สิบสี่ท่าน งานก้าวไกล
	สามปีไดัจรกลับนับวันลา
ปีหนึ่งเจ็ด ได้เพชรแท้ช่วยแก้ไข
เราคนไทยรวมพลังทั้งปรึกษา
พันเอกวิเชียร นรณศิริ เชิญท่านมา
แก้ปัญหาน้อยใหญ่ให้บางเบา
	ที่ปรึกษาของเราแต่เก่าก่อน
	พณฯ สุนทร หงส์ลดารมภ์ มิอับเฉา
	ให้ความอุปภัมภ์คำชูหมู่พวกเรา
	จึงบันเทาเหล่าปัญหาให้ลาจาง
ดัวยศรัทธาจริงใจอยากได้วัด
พร้อมกันจัดสงกรานต์ประสาสร้าง
ร่วมกันจัดหาทุนและหาทาง
ได้สตางค์เป็นกอบกำนำสร้างวัด
	การจัดงานครั้งนี้ที่สำเร็จ
	สามพันเจ็ด สี่สิบสี่  สามสาม อัตร
	ด้วยหยาดเหงื่อแรงกายหลายมนัส
	จึงเป็นฉัตรร่มธรรมพระสัมมาฯ
หนึ่ง พฤษภา หนึ่งเจ็ด เหตุเกิดหลัก
ณ สำนักดูแลนักศึกษา
สมาชิก ยี่สิบแปด ท่านร่วมสัมนา
เพื่อจัดหาสำนักสงฆ์มั่นคงคุณ
	พบบ้านเช่าเลขที เจ็ดศูนย์ห้า
	ดูเข้าท่าที่ ซิลเวอร์สปริง ยิ่งอบอุ่น
	เดือนสามร้อยห้าสิบ พอมีทุน
	แล้วสร้างบุญูต่อเติมเสริมทุกวัน
จึงอาราธนา พระครูพินลโพธาภิรัต
พร้อม ปลัดวรศักดิ์ มาจัดสรร
วันที่สี่กรกฏา ค่าอนันต์
เราพร้อมกันภิญโญโมทนา
	วันที่สี่ กรกฏา ปีหนึ่งเจ็ด
	ถือเป็นเคล็ดของเรา เข้าพรรษา
	ขึ้นสิบห้าค่ำเดือนแปด ตรงเวลา
	อาสาฬหบชา พาชื่นบาน
เป็นครั้งแรกทีเรามีแหล่งที่พึ่ง
เกิดซาบซึ้งศรัทธามาสร้างสาน
จากจุดหนึ่งจึงเริ่มผลิตผลงาน
นำลูกหลานให้ลิ้มรสบทพระธรรม
	เพียงสองปีท่านทั้งสองก็ต้องจาก
	สู่แดนฟากฟ้าไทยที่ไกลกล้ำ
	โชคยังดี มี พระมหาเกลี้ยง เป็นผู้นำ
	อุปถัมภ์ตลอดมาท่านมหาโสบิน
จึงอาราธนา พระมหาสุรศักดิ์
ท่านเป็นนักต่อสู้รู้จบสิ้น
ปฏิบัติเคร่งครัดเป็นอาจิณ
สำรวมอินทรีย์พร้อมถนอมองค์
	ที่สิบแปด กุมภาฯ ปีหนึ่งแปด
	ท่านดั่งแพทย์เยียวยาสมประสงค์
	ท่านมีจิตหนักแน่นและมั่นคง
	จึงดำรงสืบทอดตลอดมา
ซื้อบ้านใหม่ในราคา ห้าหมื่นสอง
เริ่มเรืองรอง ปีหนึ่งเก้า ดูเข้าท่า
เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง กรกฎาฯ
เราเริงร่ามีวัดจัดวินัย
	อีกห้าปีให้หลังหวังขยาย
	จึงต้องจ่าย สองแสนสึ่ ที่อาศัย
	ถวายสงฆ์ตามต้องการทานมัย
	เป็นปัจจัยเครื่องอาศัยร่มใบบุญ
เป็นอารามงามสง่าสมค่าศาสน์
สงฆ์ประกาศพุทธธรรมนำเกื้อหนุน
ดำรงตนสะอาดเอี่ยมเปี่ยมการุณ
คอยเจือจุนเมตตาประชาชน
	เริ่มเผยแผ่พุทธธรรมหลักคำสอน
	ทั้งป้อนวัฒนธรรมนำกุศล
	ทั้งศาสตร์-ศิลป์-ภาษา ค่าของตน
	ทุกทุกคนร่วมรักษาประเพณี
วัดจึงส่องสว่างทางสงบ
ให้เราพบหลักธรรมนำวิถี
ปฏิบัติถูกต้องครองความดี
เราจึงมีแหล่งหล่อหลอมย้อมใจกาย
	นับว่าเป็นโชคชัยไทยต่างถิ่น
	ยังไม่สิ้นที่พึ่งพักหลักมุ่งหมาย
	ครามีทุกข์ใด้วัดช่วยผ่อนคลาย
	ทั้งหญิงชายจึงสุขสมใต้ร่มบุญ
หวังวัดไทยงามเด่นเป็นสง่า
รวมศรัทธาชาวไทยใจเกื้อหนุน
ทั้งพร ะเจ้าพระสงฆ์ก็ทรงคุณ
จึงอบอุ่นกูลเกื้อเอื้ออารีย์
	เย็นร่างกายเมื่อได้อาศัยร่ม
	เย็นอารมณ์เมื่อฟังธรรมนำวิถี
	เย็นดวงจิตเมื่อได้ปฏิบิตดี
	ด้วยเรามี หลวงตาชี  คอยชี้ทาง
งามวัดวาอารามงามสูงส่ง
งามพระสงฆ์ผู้ทรงศีลดวงจินต์กว้าง
งามเด็กไทยเอกลักษณ์ไทยไม่จืดจาง
ด้วยเราสร้างทางให้เด็กไทยเรา
	วัดจึงเป็นแหล่งสร้างทางศึกษา
	พัฒนาเด็กไทยมิให้เขลา
	วัดจึงเป็นศูนย์กลางไทยรุ่นเยาว์
	แหล่งสร้างเชาวน์ปัญูญาป่ระชาชน
ชี้ทิศทางถูกผิดชีวิตให้
เพือก้าวใหม่ข้างหน้าสถาผล
ก้าวแห่งความสร้างสรรค์มั่นกมล
ก้าวที่คนถึงที่ความมีชัย
	มาเสริมสร้างวัดเราให้ก้าวหน้า
	มวลประชาได้ฝึกหัดดัดนิสัย
	เป็นแหล่งหลอมให้เรามีวินัย
	เป็นปัจจัยก่อกุศลสร้างผลบุญ ฯ
	
	
	ไม้อ่อน
	15  มี.ค. 35


เหตุไฉนชาวพุทธจึงสร้างและบูชาพระพุทธรูป ?ุ
	ชาวพุทธสร้างพระพุทธรูปขึ้น	เพื่อเตือนใจให้ระลึกถึงองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ประชาชนในประเทศทั้งหลาย สร้างธงชาติขึ้นในรปลักษณะและสีต่าง ๆ เพื่อแทนชาติของตน
ซึ่งถือว่ามีความสำคัญสูงสุด ควรแก่การเคารพ การปฏิบัติเช่นนั้นมิได้หมายเพียงการเคารพผ้า
หรือสีของผ้าเท่านั้น แต่ถือว่าเป็นการเคารพสถาบันสูงสุดของชาติ ฉันใด การสร้างพระพุทธรูป
เพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งพระพุทธเจ้าและเป็นที่เคารพบูชาก็เป็นฉันนั้น
	ความเคารพมิได้มุ่งอยู่เพียงแค่ไม้หรือโลหะ ซึ่งสร้างจำลองขึ้น แต่ทำให้นึกน้อมไปถึงพระ
คุณ 3 ประการ คือ พระปัญญาคุณ พระบริสุทธิคุณ และพระมหากรุณา  ธิคุณ ของพระพุทธเจ้า
	การที่ชาวพุทธเคารพบูชาพระพุทธรูปก็เป็นทางหนึ่งที่ช่วยเตือนใจว่า จะต้องพัฒนาปัญญา
ความบริสุทธิ์ และความกรุณา (คิดจะช่วยผู้อื่นให้พ้นทุกข์) ให้เกิดขึ้นในตนเอง เพื่อเป็น 
ดำเนินตามพระคุณทั้ง 3 ประการของพระพุทธเจ้าไปในขณะเดียวกันด้วย

What is the purpose of Buddhists in worshipping and making Buddha Images ?

	Buddhists cast Buddha images and statues as reminders of the Buddha. People of various countries designed national flags to represent each of their own countries which are held as important, worthy of respect. Such practice does not imply paying a respect to the cloth or its colour but to the highest national institution. In the same manner, Buddha images and statues also are objects of respect.
	Our respect does not aim only at wood or metal which Buddha images are made of but mainly at the 3 qualities of the Buddha, namely: wisdom, purity, and compassion. 
	A Buddhist paying respect to a Buddha image is a way of reminding oneself that one needs to improve one's own wisdom, purity, and compassion in order to follow the Buddha's triple quality at the same time.